Πληροφορήθηκα από το φίλον μπλογκ Είμαι Στα Χάη μου για την επέτειο θανάτου του Στάνλεϋ Κιούμπρικ. Αφιερώνω κι εγώ με τη σειρά μου στον πολυπράγμονα αυτό της κινηματογραφικής τέχνης, τον τεχνολόγο, τον αρχιτέκτονα, τον στοχαστή, τον ψυχογράφο, τον μάγο του φωτισμού, τον εικαστικό, τον βαθύ γνώστη της μουσικής τέχνης, λίγο ψηφιακό χωρο-χρόνο. Κάποιες από τις ταινίες του τις έχω δει τρεις και τέσσερις και πέντε και εφτά φορές (π.χ. Οδύσσεια του διαστήματος) και είμαι μεγάλη θαυμάστρια του έργου του στο σύνολό του. Κάθε καινούργια ταινία του φάνταζε ένα γοητευτικό μυστήριο που για να το λύσω έπρεπε να θητεύω συνεχώς στην ερμητική του, νομίζω, σκέψη και την εικαστική του ιδιοφυΐα. Διαφορετικές ιστορίες (από το Κουρδιστό Πορτοκάλι στη Λάμψη), διαφορετική σκηνοθετική ματιά (από το 2001 στο Μπάρυ Λίντον), πρωτοπόρα τεχνικά μέσα (π.χ. οι κάμερες χωρίς προβολείς, μόνο με το φως των κεριών, στο Μπάρυ Λίντον). Πάντα σε κάθε καινούργιο κινηματογραφικό τόλμημά του η σφραγίδα της εκπληκτικής του διεισδυτικότητας στα πρόσωπα και τις καταστάσεις και πάντα μια περιπέτεια, όπου η μουσική συναντά αυτοδύναμα την εικόνα.
...ο Ύμνος της Χαράς συναντιέται με την παράνοια... ...ο λυρισμός του Σούμπερτ...
και του Χάιντελ...
συνταιριάζονται με το εικαστικό περιβάλλον μιας προϊούσας παρακμής...
...με Μάτια Ερμητικά Κλειστά ακούγεται εύγλωττη η Musica Ricercata του Ligeti:
...σαρδώνειο γελάει το Dies irae από την Φανταστική Συμφωνία του Μπερλιόζ: (διασκευή του από τους Wendy Carlos and Rachel Elkind)...
και βέβαια παντρεύεται, με τρόπο μοναδικό στο σινεμά, η μουσική με την εικόνα...
Εδώ το Ρέκβιεμ του Λιγκέτι - Οδύσσεια του Διαστήματος:
και εδώ ο Γαλάζιος Δούναβης του Γιόχαν Στράους σ' ένα κοσμικό βαλς:
εύχομαι οπτικο-ακουστική απόλαυση!
jiagogina
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου