Προτού κατασταλάξουν τα πράγματα
μην τα ανακαλείς
μην τ' αγγίζεις καν.
Τους πρέπει χρόνος να ωριμάσουν,
ίσκιος να συλλογιστούν
και μια μυρωδιά απροσδιόριστης θαλπωρής.
Προτού σκορπίσει η τελευταία τέφρα των ειδώλων
να κάνεις τάχα μου πως δεν τα ξέρεις,
τα προσπερνάς αδιάφορα
με το τραγούδι της βροχής στα δόντια
που επανέρχεται κάθε Σεπτέμβρη
με την εξαίσια ώχρα του.
Μπροστά στη ζωή που τρέχει φλεγόμενη,
η μόνη αντίδραση είναι μια υπόκλιση.
Μικρή όση το μπόι σου.
μην τα ανακαλείς
μην τ' αγγίζεις καν.
Τους πρέπει χρόνος να ωριμάσουν,
ίσκιος να συλλογιστούν
και μια μυρωδιά απροσδιόριστης θαλπωρής.
Προτού σκορπίσει η τελευταία τέφρα των ειδώλων
να κάνεις τάχα μου πως δεν τα ξέρεις,
τα προσπερνάς αδιάφορα
με το τραγούδι της βροχής στα δόντια
που επανέρχεται κάθε Σεπτέμβρη
με την εξαίσια ώχρα του.
Μπροστά στη ζωή που τρέχει φλεγόμενη,
η μόνη αντίδραση είναι μια υπόκλιση.
Μικρή όση το μπόι σου.
από τη συλλογή "Πλανόδια Αίγλη",
εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2005
1 σχόλιο:
Επιτέλους ποίηση που δεν παραβιάζει το λογικό μου, δεν κοροϊδεύει το συναίσθημά μου, που μου επιτρέπει να ξαναδώ και να ξανανοιώσω πράγματα που έχω δεί αλλού. Νομίζω ότι το ατύχημα με προίκισε με μια δυσανεξία σε πολλά πράγματα που πριν ανεχόμενα . Ιδίως στα ουσιώδη όπως ειναι ο λόγος. Η κυρία αυτή ξέρει γιατί γράφει.
Δημοσίευση σχολίου