ΡΕΣΑΛΤΟ

Προσπαθώ να φτιάξω από τις εικόνες του κόσμου που ψηλαφώ ένα μίγμα. Το δικό μου έσω κόσμο στον οποίο καθρεφτίζεται ο άλλος, ο εξωτερικός.  Φέγγουν τόσα φεγγάρια πανσελήνων μέσα μου, κυκλοφορούν ελεύθεροι τόσοι παιδεμένοι και πληγωτικοί αποστηθισμένοι στίχοι, τόσοι τόποι, μια γραμμή στο χάρτη της μνήμης, που άμα τη διασχίσεις πέφτουν πάνω σου κλώνοι τα αισθήματα, φυλλοβόλα, ανοιξιάτικα, καλοκαιρινά, στη μάντρα του νου μου κάνουν πασαρέλα τόσες αγάπες - γάτες, ο Ιάγος, η Βαγδάτη, ο Γατάμαυρος, ο Γάτασπρος, ο Κύριος Γατοκλής, η Γκρέτα,  ο Νιχαήλ το Μοσχάρι και άλλες πολλές, μικρές αγαπημένες αφοσιώσεις,   και μουσικές που δονούν τον αέρα και πυκνώνουν στ’  αυτί μου και το μεστώνουν, αυτές που άκουσα κι αυτές που με κατέχουν χωρίς να τις έχω ακούσει ακόμα, και λόγος, όχι λόγια, λόγος, καθαρός λόγος, με ήχο τραγανιστό να διαφεύγει από τις συμπληγάδες όλων των οδοντικών και των χειλικών και  των ουρανικών θηρίων και ξανοίγεται λαμπρός στα νερά της Μεσογείου, να πλεύσει, να διαγράψει το νόημά του με μια χειρονομία πρόσφορο.

Ωστόσο,  όσο κι αν προσπαθώ, το μίγμα μου καταλήγει πάντα  κομμένο αυγολέμονο ατζαμή μάγειρα. Και μετά στα σκουπίδια. ΄Οπότε, κι η πραγματικότητα κάνει ένα ρεσάλτο στη ζωή μου, έτσι ανεπίδεκτη που είμαι στη μαγειρική, να φάω μερικές ψιλές, να μ’  εκπαιδεύσει.

Ένας  Ισραηλινός κομάντο μπούκαρε σήμερα το πρωί  στα διεθνή μου ύδατα και μου φαρμάκωσε την ανάσα. Φύγαν τα φεγγάρια, φύγαν τρέχοντας οι γάτες, έγινε καπνός η ποίηση και οι μουσικές κι ο λόγος κι όλα. Έμεινε στο μάγουλό μου μόνο μια  κοκκινίλα από τη σφαλιάρα της πραγματικότητας.  

Αναλύσεις δεν έχω.

Έχω μόνο θυμό.

Όχι βέβαια γιατί προδίδεται ξανά ο ατελής μου λόγος.

Αλλά γιατί ο φόνος έχει μια δική του πυγμή με την οποία δεν μπορώ να  αναμετρηθώ

jiagogina