Ταξική ξενάγηση ενός λεπτού την εποχή του κορονοϊού , Γεωργία Δεληγιαννοπούλου

 Ταξική ξενάγηση ενός λεπτού την εποχή του κορονοϊού

Πρόκειται για ένα εξωτικό ζώο χαμένης καλοκαιρινής εποχής. Όχι τροπικής, ευκρατης, με αμμουδιές και θαλασσινή αύρα. (Ψυχή τριγύρω, κανα δυο σκηνές λίγο πιο μακριά, ένα ταβερνείο στο βαθος της πλαγιας. Ακούγεται μόνο η θάλασσα. Γυμνά σώματα σφιχταγκαλιασμένα κοιμούνται κάτω από τον ήλιο κι η άμμος κολλημένη στα κορμιά).

Εκείνη, το αμετανόητο καλοκαιρινό ζώον, υπό εξαφάνιση κι αυτό κι οι παραλίες του και η πολυαγαπημένη γύμνια, 4η μέρα του χιονιά, πρέπει να πάει στην τράπεζα να συναλλαχθεί με την πραγματικότητα. Φοράει τα σύνεργα, σκουφί, κασκόλ, μποτάκια και κάλτσες (σπάνιο αξεσουάρ για το εν λόγω ζώον που κυκλοφορεί συνεχώς ξυπόλυτο), φοράει και μάσκα χρώματος ροζ (μόνο αυτό το χρώμα δυστυχώς είχε το φαρμακείο….) - Στην covid full εποχή ο καταναλωτής εκπληρώνει την ελευθερία και την απολαμβάνει διαλέγοντας το χρώμα της μάσκας του. Δεν ειναι και λίγο…

Το χιόνι στοιβαγμένο στα πεζοδρόμια, εχει χάσει την αστραφτερή του αίγλη, ρούφηξε τη βία των καιρών, βρώμισε. Εκείνη περπατάει στο οδόστρωμα για ασφάλεια γιατί παντού καιροφυλακτεί ο πάγος. Καθότι το υπό εξαφάνιση ζώο έχει και μια ηλικία…

Στον τραπεζικό ναό εισέρχεται απο τη Θύρα Ασφαλειας, δίνει πλήρη τα αποδεικτικά υγειας και προχωρά. Τριγύρω κινούνται μελαγχολικές υπομονετικές υπάρξεις με φλέγμα και πρόσωπο πτηνού σε διαφορα χρωματα, πράσινα, κίτρινα, μπλε... Όλα τα μάτια μελαγχολικά με δϊπλες παραίτησης στο βλέφαρο. Ο βολβός κοιτάζει τα καθέκαστα γυμνός. Όταν κοιτάζει εσένα ένα κενό εισβάλλει στα μάτια σου. Το βλέμμα, ωστόσο, αδιόρατα κάπου σαν να διαφεύγει, πέρα από τις γυψοσανίδες και τα εκκωφαντικά χρωματα του ναού. Η φωνή όλων επιτηδευμένα, δασκαλεμένα θα μπορούσαμε να πούμε, ευγενική και καλογυαλισμένη .

Της ζητείται ΑΦΜ, ΑΔΤ, ΑΜΚΑ, ΑΠΔ, Ε1, 2, 3 και πάει λέγοντας. Αιφνιδιάζεται όταν πληροφορείται την ύπαρξη ενός εντύπου ονόματι ΝΙ, που πρέπει οπωσδήποτε να αναζητήσει• της έρχεται στο νου η γνωστή σκηνή από την ταινία των Μόντι Πάιθονς… Φαντάζεται ολους τους υπαλλήλους να αναζητούν την Nee με εκείνες τις μυτερές ενοχλητικές φωνούλες… Γελάει μόνη της και τα άδεια βλέμματα στρέφονται πάνω της και απορούν.

Μετά αποχωρούν τα γράμματα απ’ το πεδίο κι έρχονται οι αριθμοί. Οι υπαλλήλου συνομιλούν αριθμολογικως μεταξύ τους. «Η αίτηση 123», «το πρωτόκολλο 538», «ο φάκελος του 32568», «ναι, τη θυμάμαι την περίπτωση 725». Όλη η ανθρώπινη ζωή κόμπακτ μέσα σε αριθμούς; Ναι… Ψέματα! Όχι αριθμους! Νούμερα! Μια νέα Πτώση, σκέφτεται. Από τον πρωτοπλαστον Αριθμό στο απολωλος Νούμερο…

Η ώρα περνάει. Σκυμμένοι τώρα στις οθόνες τους όλοι. Ακούει τα πληκτρολόγια να χτυπούν.

«Η περίπτωσή σας είναι υπό επεξεργασία, να μην ανησυχείτε», την ειδοποιούν οι χαμογελαστές φωνές. Δεν ανησυχεί. Επεξεργάζεται τις ψηφιακές οθόνες, τις χαιδολογαει, χαϊδεύει και τα ψηφιακά μολυβάκια με τα οποία σύντομα θα βάλει μια ψηφιακή υπογραφή. Και πράγματι! Το σύστημα τη δέχτηκε! Όλα πήγαν καλά. Φοράει το σκουφί, φέρνει μια γύρα στο λαιμό το κασκόλ και καθώς μαζεύει τη χαρτούρα κι ετοιμάζεται να ευχηθεί καλή δύναμη στους μελαγχολικούς ταπεινούς αριθμοκράτορες, βλέπει αναπάντεχα μπροστά της μια μαύρη σκοτεινή φιγούρα, ντυμένη σε μπορντώ στολή, να σκύβει και να αδειάζει τα καλάθια των γραφείων.

Ένα νεαρό κορίτσι είναι , δεν είναι φάσμα, δεν εμφανίστηκε από το πουθενά, μαύρο-σοκολατί είναι στο χρώμα της και μαύρο - σκοτεινιασμενο στην καρδιά. Έχει δικό της μεγαχρόνο, αδειάζει, σφραγίζει, πετάει, τοποθετεί, δεν επικοινωνεί με τη μελαγχολία κανενός, η κίνηση της, βαριά αλλά χορευτική, έχει κάτι από τα κύμβαλα της Αφρικής, η το λίκνισμα της βάρκας που την ξέβρασε στην άμμο μας.

Πριν φύγει το καλοκαιρινό ζώο βλέπει δίπλα της το αντισηπτικό. «Βιο-κτόνο, 100% προστασία». Μια νέα τελετουργία καθαρμού. Ραντίζει τα χέρια της.

Βγαίνοντας από την Θυρα Ασφαλείας, μέ το πράσινο λαμπάκι αναμμένο., βλέπει αριστερά της φευγαλέα το σοκολατί κορίτσι. Καθαρίζει τζάμια τώρα. Κυκλική μεγάλη η κίνηση της, σαν χαιρετισμός. Η Ασφαλής Θύρα αστράφτει.

Ανταλλάσσουν ένα βλέμμα;

Ή της φάνηκε;