Κατερίνα Αγγελάκη - Ρουκ, Μούχρωμα

Το σκοτάδι τρώει σιγά- σιγά το φως, όπως το σκουλήκι τον καρπό: από μέσα.  Πρώτες πέφτουν οι σκιές του «εντός ολίγου» κι ύστερα η κότα αποζητάει το χτεσινό κλαρί για να κουρνιάσει. Με το μικρό μυαλό της λέει πως η ζωή της θα βαστάξει για πάντα. Ένα σούσουρο ξεπροβοδίζει τα ορατά όπως βγαίνουν από την πόρτα του σούρουπου κι αόρατα πια ξαναμπαίνουν σε λίγο από την ίδια πόρτα που τώρα τη λένε νύχτα.  Στο γύρισμα του κύκλου, στην πίσω μεριά του φεγγαριού, στην άλλη όψη του «ξέρω»,  ίσως γίνει πεταλούδα το σκιάχτρο που με παγώνει κι ίσως μεταμορφωθούν σε μέλη Άδωνη τα κακάσχημα ξύλα. Κι ο θάνατος με σκούφο κυνηγητικό κι όπλο, μήπως αρχίσει ν’ αστοχεί μες στα λουλούδια;

Πολιτεύομαι. Σκέφτομαι δηλαδή το θάνατο καθημερινά. Και τον συγκρίνω μ’ ένα άπειρα καλύτερο πολίτευμα: τη ζωή. 

Ενάντιος Έρωτας, εκδόσεις Κέδρος