για της φιλαυτίας το αμάρτημα

Αντίκρυ 

στέκει το ανεξιχνίαστο περιβόλι

ένα σπυρί του ροδιού καταχείμωνο

στη γεύση στυφό και ολόγλυκο

στα μάτια διαμπερές κι ολοδάκρυτο

ένα σπυρί του ροδιού που πρόσφερε

η αγάπη στην αγάπη

αυτό που είμαι σ'  αυτό που είσαι

το πιο πολύτιμο δικό μου μέρισμα

απ'  της ροδιάς μου τα παιδιά

Στο πολύτιμο Εγώ αντίκρισμα

ένα σπυρί ροδιού

γιατί πάνω απ' όλα τα σπάνια και τα παντοτινά

-καθότι το παντοτινό είναι το πιο σπάνιο ταξίδι στον κόσμο-

είναι να μένει μια εικόνα

που δεν είναι Εγώ αλλά είναι Εσύ

το πολύτιμο Εσύ που γεύεται 

όλων των ροδιών τα μυστικά.

Αντίκρυ

δεν είμαι Εγώ

της φιλαυτίας το παζλ  έλυσα και διέλυσα

-τολμώ να σε κοιτάξω-

στέκεις  Εσύ

πολύτιμο πρόσωπο περιβόλι 

που σε συναρμολόγησαν

των ταξιδιών μου τα υπερπόντια πάθη.

Εγώ είμαι Εσύ

λέει ο κότσυφας στην αψιθιά

και πετάει τρέμοντας όπως κορμί που σφαδάζει από έρωτα.

Γεωργία Δεληγιαννοπούλου