πριν αναληφθείς

Θα σε κατηγορήσω, αγάπη, πως δεν προστατεύεσαι
είσαι απροστάτευτη και τόσο τρωτή
λένε οι γραφές των σοφών πως μόνο εσύ υπάρχεις
και τα λοιπά
και πράγματι είσαι σαν μια ωραία δαντέλα από πράξεις και λάμψη
ματιών
αλλά τι γίνεται όταν οι πράξεις μιαίνονται
όταν τα βλέμματα σβήνουν - πες από θάνατο, πες από αδικοπραξίες -
τι γίνεται, αγάπη, όταν σε σκίζουν τα νύχια μου γιατί δεν αντέχουν την ιδέα
ότι θα χαθείς
στη σκόνη του χρόνου
θα χαθείς, εννοώ, από μένα, δεν θα ζεσταίνεις πια το ταπεινό μου χνώτο
με την ανάσα σου
γιατί, αγάπη, για μένα ήσουν πάντα μόνο άγγιγμα,
εκείνο το λιγνό κορίτσι που τρέχει γελώντας στα άγρια βάτα
κι ας πληγώνεται
αγκαλιάζει τον αέρα και τις μυρωδιές της γης
και τον ορίζονται απέναντι
και τρέχει
με μια ελπίδα παράφορη να κεντήσει στη δαντέλα μύθους
ελάφια νεαρά και πόρπες αρχαίες και ήμερα λιοντάρια αγκαλιά με νεράιδες
απρόσεκτη όμως που είσαι, αγάπη, ξεσκίζεις τα πόδια σου
στ'  άτιμα τ'  αγκάθια
πέφτεις, ματώνεσαι, σε χαρακώνει το χώμα
κι ακόμα ακούω το γέλιο σου γάργαρο να επιμένει
πως ο κόσμος είναι απλός κι απαντημένος
στο "τι" και το "πώς" και στο "πότε"
-ή μήπως ήταν "ποτέ", κι εγώ γελιέμαι;-
κι έφυγες μ' άγγιξες κι ακόμα τρέχεις γυμνή

πρόσεχε, απρόσεκτη αγάπη, μη σε χτυπήσει  κεραυνός
μόνη απάνω στο άδειο βουνό πριν αναληφθείς...

Γεωργία Δεληγιαννοπούλου