Αγαύης νέκταρ...

Η ζέστη αυγουστιάτικη.
Η μελαγχολία μιας εποχής που πεθαίνει.
Η αγωνία μια κοινωνίας που βιώνει το θάνατο.
Τα αγκάθια δίπλα μας, μέσα μας, αγκαθότοποι μιας τριακονταπενταετούς ύβρεως...

Στο πένθος της Αγαύης αφιερωμένο αυτή η ανάσα, στου κήπου μου το εκλεκτό ον. Και στο κατασπαραγμένο τέκνο.

Δεν ξέρω τι απέγινε η τιμωρημένη βασίλισσα....
Η παρουσία της όμως είναι εδώ με το όνομά της ματωμένο. Τ'  αγκάθια της ακμαία και βασιλικά.
Εμπιστεύομαι το πένθος της.
Αγαπώ την Αγαύη μου.
Τον μοναχικό μου Αθάνατο.