Διάφανα

Χίμαιρα διώκω. Θα έρθει η ώρα να θα γίνω παρανάλωμα μέσα της. Εύχομαι μέχρι τότε να έχω κάψει κάθε  πένθος.

Χίμαιρα. Διαφανή παιδικά πρόσωπα, μάρτυρες του Αοράτου, χορούς μανικούς σε κεφαλοχώρι παρωχημένο,  την  δικαιοσύνη της αγάπης,  την συγκόλληση του πόνου σε χρυσό  καυτό,  θησαυρό κανενός άλλου, δικό μου θρίαμβο.  Το βλέμμα του παιδιού στα γηρατειά,  τη μακρογραφία του βρέφους  στο θάνατο, την ευσεβή συνάντηση σωμάτων που αγαπήθηκαν διάφανα.

Ένα νόημα. Σιωπηρή ερμηνεία των γρίφων, των ακατέργαστων ήχων,  βίων  ανόμων, των συντεταγμένων εχθρών του Καλού, κι αγγίγματα του Μέσα στο Έξω σώμα, αρμούς αγαθής ζωής εν μέσω βλαστήμιας,  αντίσωμα στα μιάσματα.

Ένα λόγο.  Ενώ. Έν. Ένα.  Με φωνήματα μουσών.  Με σύμφωνα θυσιασμένα στη γλύκα της γλώσσας, με φωνήεντα στο ξάγναντο. Με σιωπές ανάμεσα για να ηχούν  οι λέξεις.

Χίμαιρα 

Χίμαιρα διώκω. Η αγάπη μου κατάντησε περίγραμμα, τα παιδιά μου πνίγηκαν όλα,  ο έρωτάς μου δραπέτευσε  από τα φυλλώματά του, το σπίτι μου λεηλατήθηκε τόσες φορές κι εγώ τρέχω, τρέχω να προλάβω το νόημα που συνεχώς που διαφεύγει. Όμηρος του τέρατος. Όμηρος του μύθου.  Τίποτε δεν έχει αλλάξει, υπάρχει, λες, μόνο εκείνο το πρώτο, το μοναδικό παιδί, ζωντανό , εδώ, παίζει και χορεύει το χορό της βροχής να φέρει καρπούς και στάχυα και νέα ζωή.

Και το περίεργο είναι ακριβώς αυτό. Κι ας μην ελπίζω πουθενά, κι ας είμαι προδομένη από τους όρκους που δίνουν οι εραστές, οι μανάδες κι οι ιδέες,  κυνηγώ το τέρας, να το πιάσω απ’ το σβέρκο, να το αγκαλιάσω, να μπω μες στης φωτιάς  του το κλεμμένο νόημα.

Γεωργία Δεληγιαννοπούλου

οι φωτογραφίες είναι του Άλκη Αναστόπουλου από την μουσική παράσταση "Νερό Νεράκι" που δόθηκε στη Ρεματιά στο Χαλάνδρι στις 2/9/15