Μαθήματα απο τον Σολωμό. Τον Διονύσιο φυσικά.

από το βλογίο του φίλου Μαικήνα "Εν χορδαίς και οργάνοις"

Μαθήματα απο τον Σολωμό. Τον Διονύσιο φυσικά.

Συγχωρέστε με.  Αλλά είναι μερικές φορές που μια ομίχλη αβεβαιότητας σκεπάζει με θλίψη την ψυχή.  Μια θλίψη για την χαμένη αρετή τούτου του λαού.

Που είναι η ψυχή του λαού μας;

Που είναι η υπερηφάνια μας;

Που είναι η επίγνωσή μας;

Άφωνοι κι ανήμποροι περιμένουμε τις Μεγάλες Δυνάμεις να αποφασίσουν.

Ξαναρωτάω. Που είναι η ψυχή του λαού μας;  Χωρίς να το καλοσκεφτώ πήγα πίσω. Σε αυτόν που  μου έμαθαν να τον αποκαλώ Εθνικό ποιητή  αλλά δεν με έμαθαν να τον εκτιμάω. Γιατί με το ζόρι έμαθα 3-4 στροφές. Κλείνοντας την τηλεόραση και μην αντέχοντας να ακούω για την Μέρκελ και τον Σαρκοζί, δεν μου φταίνε οι άνθρωποι,  ένιωσα πως είμαστε ήδη αλλού, κάθησα ξανά στο γραφείο μου με μια απέραντη θλίψη.

Αυθόρμητα μου ήλθε το δίστιχο: "Κι ἔλεες: «Πότε, ἅ, πότε βγάνω τὸ κεφάλι ἀπὸ τσ' ἐρμιές;».

Και η μνήμη μου συμπλήρωσε την εικόνα: Καὶ ἀποκρίνοντο ἀπὸ πάνω κλάψες, ἅλυσες, φωνές.  

Ξεκίνησα λοιπόν να ξαναδιαβάσω τον Ύμνο εις την Ελευθερία. Με νέα μάτια.

Υπάρχουν κάποιες χαρακτηριστικές σκηνές: Μὲ τὰ ροῦχα αἱματωμένα  ξέρω ὅτι ἔβγαινες κρυφὰ νὰ γυρεύεις εἰς τὰ ξένα  ἄλλα χέρια δυνατά.

Αφού κανείς προσπαθήσει να καταλάβει το ψυχικό φορτίο των μεσαίων στροφών όπου κορυφώνεται η οδύνη για την απέλπιδα μάχη του Μεσολογγίου έρχεται η υπόσχεση της λύτρωσης με την εμφάνιση της Ελευθερίας.

Φτάνουμε ήδη στη στροφή 139  δεύτερο δίστιχο: να σωπάσω με προστάζει με το δάχτυλο η θεά.  

Και ο στίχος 140:  Κοιτάει γύρω εις την Ευρώπη, τρείς φορές μ΄ανησυχιά,   προσηλώνεται κατόπι, στην Ελλάδα κι αρχινά: 

Ακολουθούν 10 στοφές όπου η θεά Ελευθερία απευθύνεται στους Έλληνες. Στην αρχή τους εμψυχώνει (στροφές 141-143).

Και μετά μέχρι την 151 τους νουθετεί. Γιατί;

Διαβάστε τις  στροφές  144- 147.

- Ἡ Διχόνοια ποὺ βαστάει ἕνα σκῆπτρο ἡ δολερὴ καθενὸς χαμογελάει, "πάρ' τό", λέγοντας, "καὶ σύ".

 - Κειο τὸ σκῆπτρο πού σας δείχνει ἔχει ἀλήθεια ὡραῖα θωριά, μὴν τὸ πιάστε, γιατί ρίχνει εἰσὲ δάκρυα θλιβερά.

 - Ἀπὸ στόμα ὀποῦ φθονάει, παλληκάρια, ἂς μὴν πωθεῖ,πῶς τὸ χέρι σας κτυπάειτοῦ ἀδελφοῦ τὴν κεφαλή.

 

- Μὴν εἰποῦν στὸ στοχασμό τους τὰ ξένα ἔθνη ἀληθινά: "Ἐὰν μισοῦνται ἀνάμεσό τους δὲν τοὺς πρέπει ἐλευθεριά".

Είτε μιλάμε για τις κοκορομαχίες μέσα στη Βουλή, είτε για τις οδομαχίες έξω απο τη Βουλή, αλλά και πιο πέρα, στα blogs,  στις συζητήσεις, μαίνεται ένας ακήρυχτος εμφύλιος. Εμείς με τον εαυτό μας,  εμείς με το  alter ego  μας, με τον γείτονά μας, με το φίλο μας. Η πατρίδα έγινε  παρτίδα πάρτη(η) και πάρτυ(το). "Εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί πάρτης" μαθαίνουνε τα νέα παιδιά.  

Πόσο εύκολα ξεχνάμε αυτούς που μας δώσανε όνομα και ταυτότητα...

Με θλίψη

Μαικήνας