τα Ελληνόπουλα πάνε ΚΑΙ θέατρο - εκτός από σινεμά

Χωρίς να θέλω να υπερθεματίσω στις απόψεις   της δημοσιογράφου  Χριστίνας Ταχιάου, (βλέπε: "Δε μου αρέσει η Ελλάδα του ομορφάντρα, prοtagon.gr) και συγχρόνως επιστρέφοντας στη γραφή μετά από πολύ καιρό αποχής (λόγω φόρτου εργασίας), θα ήθελα να καταθέσω ένα μικρό, άκακο, ασήμαντο περιστατικό - γιατί, τι μπορεί πλέον να είναι  σημαντικό, συγκρινόμενο με τους εθνικούς και κοινωνικούς κλυδωνισμούς που βιώνουμε; - ένα αθώο, αστείο και χαριτωμένο ιδίωμα του Ελληνάρα,  να καταγράψω, όχι όμως του "Ομορφάντρα", ούτε του "Αγαπούλα, πούλα", που τόσο αποστρέφεται η αρθρογράφος, ούτε και των θεατών της μεσημεριανής ζώνης, των τούρκικων σίριαλ, του κουτσομπολιού, ούτε των παρουσιαστών ανάλαφρων εκπομπών, που απέκτησαν πλέον αποστολή,  να προσφέρουν στο κοινό τους λίγη χαρά, βρε αδερφέ,  κι ανάπαυλα από τα βάσανα της κρίσης,  ούτε των ειδησεογραφικών δελτίων που αντισταθμίζουν στην υπερβολική χαρά την ηδονή του τρόμου, ούτε εν γένει όλων αυτών που εκπροσωπούν τον μέσο όρο του  του μέσου Έλληνα, της μέσης νοημοσύνης, της μέσης παιδείας,  και πάει λέγοντας.....

Το περιστατικό που θα σας αφηγηθώ συνέβη πριν λίγες μέρες όταν πήγα στην παράσταση του Θείου Βάνια στο θέατρο Μπάντμιντον (εξαιρετική παράσταση, παρεμπιπτόντως! Κι ένα έργο τόσο σύγχρονο, τόσο δραματικά επίκαιρο!). Ακολούθησα το δρόμο στον οποίο με καθοδηγούσαν οι παρκαδόροι, πάρκαρα, βγήκα από το αμάξι, είδα την παράσταση και μετά από τη συγκίνηση του τέλους και τα αλλεπάλληλα χειροκροτήματα και τα ενσυνείδητα και χειμαρρώδη "μπράβο" του κοινού,  όπως είναι προφανές, έφυγα από το θέατρο, ξαναμπήκα στο αμάξι και ακολουθώντας τη ροή των άλλων αυτοκινήτων έκανα αναστροφή για να αναχωρήσω από τον ίδιο δρόμο. Ο νους μου ήταν, κι αυτό εύλογο και αυτονόητο,  στην παράσταση που μόλις είχα δει. Σχολίαζα τις υποκριτικές επιδόσεις, τη δύναμη που είχαν οι παύσεις-ανάσες των ηθοποιών, παύσεις που σπαρταρούσαν από αίσθημα και αλήθεια, συζητούσα με το συνοδηγό μου  για τις αιρετικές για τα δεδομένα του ρεαλιστικού θεάτρου ιδέες του σκηνοθέτη, οι οποίες όχι μόνο δεν κατέλυσαν το ρεαλισμό  του έργου, αλλά αντίθετα τον ανέδειξαν μ' ένα εσωτερικό προοπτικό βάθος, και υπομονετικά περίμενα στη δεξιά λωρίδα, κομμάτι κι εγώ μιας μεγάλης ουράς αυτοκινήτων, προχωρώντας σημειωτόν,  να οδηγηθώ στο φανάρι και να βγω στην Κατεχάκη. 

Η αριστερή λωρίδα, η λωρίδα εισόδου στο θέατρο, από την οποία είχα έρθει - κι εγώ όπως κι όλοι - ήταν εκείνη τη στιγμή τελείως άδεια. Βλέπω όμως από τον καθρέφτη να έρχεται από πίσω, βολίδα, ένα αυτοκίνητο, να προσπερνάει την ατελείωτη ουρά, σαν να ήταν το δρομάκι μονόδρομος,  να φεύγει και να χάνεται από μπροστά μας στο βάθος του αντίθετου ρεύματος.  Πάει ο Τσέχωφ, πάει η έξοχη παράσταση, παν οι διαλογισμοί μου, πάει και η γόνιμη συζήτηση με τον αγαπημένο συνοδηγό! Θυμός ατελείωτος, όσος και η ουρά της αναμονής μέχρι το φανάρι, συνωστίστηκε μέσα μου. Πριν προλάβω να τον ελευθερώσω και να στολίσω με τους πιο κατάλληλους χαρακτηρισμούς τον Ελληνάρα που ήταν πιο έξυπνος από όλους εμάς τους ηλίθιους και έφτασε πρώτος στο φανάρι της Κατεχάκη, νάσου κι ένα δεύτερο Ελληνόπουλο, ακολουθώντας τα χνάρια του πρώτου. Πριν προλάβω να αγανακτήσω και με τον δεύτερο, νάσου κι ένας τρίτος, ή τρίτη, θα σας γελάσω. Έτρεχε κι αυτός-αυτή  σαν να ήταν στην Εθνική οδό κι έκανε προσπέραση σε τρία φορτηγά μαζί.. Πριν ξαναπρολάβω να εκπλαγώ, το αντίθετο ρεύμα, αυτό, επαναλαμβάνω από το οποίο ΟΛΟΙ είχαμε μπει και άρα ξέραμε ότι είναι διπλός δρόμος, είχε πάθει συμφόρηση από τα πολλά έξυπνα ελληνόπουλα που ευλαβικά ακολούθησαν την πρωτοβουλία εκείνου του Πρώτου.

Τότε άρχισαν να ακούγονται κορναρίσματα. Προφανώς από το φανάρι κάποιοι προσπαθούσαν να μπουν στο δρόμο αλλά δεν μπορούσαν γιατί είχε μποτιλιάρει. Στα ηχοχρώματα των κορναρισμάτων μπορούσες να ακούσεις τώρα όλο το νεοελληνικό υβρεολόγιο δρόμου. Αρχίσαμε με το συνοδηγό να μεταφράζουμε την κάθε κόρνα  και γελούσαμε.΄'Ετσι πέρασε αρκετή ώρα με κόρνες, βρισίδι σε μετάφραση, και τούφες καυσαερίου, μαζί και βροχή, μέχρι που εμφανίστηκε ένα περιπολικό που ανέλαβε να '"καθαρίσει" το ρεύμα από τα παρείσακτα Ελληνόπουλα και να ξεμπλοκάρει την είσοδο προς το θέατρο. Με τα πολλά ο δρόμος άνοιξε. Κάποιοι οδηγοί όμως, μόλις περνούσαν μπροστά από το περιπολικό, ξαναμπαίναν στο αντίθετο ρεύμα και βγαίναν πρώτοι στο φανάρι, το οποίο τώρα επιτέλους το βλέπαμε κι εμείς να αναβεί μακρινό προς τη σωτηρία μας.

Όταν τελικά έστριψα στο φανάρι και βρέθηκα στο άνοιγμα της Κατεχάκη, δεν ήξερα τι ένιωθα: Χαρά πού ξέφυγα από τις κόρνες και το βρισίδι, ντροπή για τα συνήθεια των συνελλήνων, θυμό που μου στερήθηκε η επίγευση της  παράστασης;. Κι όχι μόνο αυτό: Ποια ήμουν, πού πήγαινα από πού ερχόμουν; Από  γλεντοκόπι της παραλιακής,  από παρακολούθηση άγνωστού μου αγγλοσαξωνικού αθλήματος, από ντέρμπι των αιωνίων;

Είχα βγει πια στην Κηφισίας, όταν με τρόμο θυμήθηκα ότι είχα δει το Θείο Βάνια από το ιστορικό Θέατρο της Μόσχας...

Μπρρρρ....