περί θηριωδίας

Mιά μέρα τη ζωή που 'χασα την ξαναβρηκα στα μάτια ενός νέου μοσχαριού που με κοίταζε με αφοσίωση

Ο. Ελύτης, από το Μικρό Ναυτίλο

Η προμετωπίδα ας είναι η ασπίδα για να δει κανείς αυτό το βίντεο, για τους τρόπους θανάτωσης των  ζώων που προορίζονται για το πιάτο μας. Οπλιστείτε με αυτή την ασπίδα πριν το δείτε.

Δεν πρόκειται, ωστόσο, μόνο για τη συμπεριφορά του ανθρώπου προς τα ζώα. Πρόκειται για  ένα γενικευμένο πολιτισμικό και στην ουσία συνειδησιακό έλλειμμα της ανθρωπότητας απέναντι στις ζωοποιές και ζωοφόρες δυνάμεις, μέσα στις οποίες και η ίδια είναι εκ φύσεως ενταγμένη. 

Εφ'όσον, λοιπόν, η κτηνωδία, έτσι απ-άνθρωπη που είναι, δεν αντέχεται,  κι όμως παντού ελλοχεύει, εφ' όσον τόσο πολύ αλλάζει ο άνθρωπος κι η κοινωνία μέσα στους κύκλους των χιλιετιών, κι όμως παραμένει τόσο προβλέψιμα κτηνώδης, εφ'όσον δεν υπάρχει καμιά γιατρειά για την ακραία οδύνη μπροστά στη θηριωδία, ας καταφύγω πάλι στην ποίηση, να αντέχω το ανήκεστο, μέσα "στης Μνησαρέτης το αρνίσιο βλέμμα"

για περισσότερα δείτε το μπλογκ veganizer, από όπου κι εγώ πήρα το βίντεο