Ο σύντροφος Οτέλλο και η κυρία Christine Lagarde.

από το μπλογκ του Μαικήνα:


Ο σύντροφος Οτέλλο και η Christine Lagarde για την Πορτογαλική (μόνο;) κρίση.

Ήτανε 1975 όταν κυκλοφόρησε το βιβλίο του θεωρητικού της Αριστεράς Νίκου Πουλαντζά « Η πτώση των δικτατοριών, Πορτογαλία Ελλάδα, Ισπανία» όπου ανέλυε το φαινόμενο της πτώσης των τριών δικτατοριών σχεδόν μαζί. Φυσικά εμείς θέλουμε να πιστεύουμε, ότι η δική μας περίπτωση ήταν μοναδική και ότι η επιβουλή κατά της Κύπρου ήταν ο στρατηγικός στόχος των εξωχώριων υποστηρικτών του πραξικοπήματος της 21 Απριλίου 1967. Ήταν όμως έτσι;
Τριάντα έξη χρόνια μετά, σήμερα οι τρείς χώρες βρίσκονται αντιμέτωπες με παρόμοιας φύσης προβλήματα. Το πρόβλημα Βορρά Νότου επανέρχεται στο προσκήνιο με διαφορετικούς τρόπους.
Η κρίση του χρέους εγκυμονεί κινδύνους που ίσως δεν έχουμε σκεφτεί. Η ταυτόχρονη εξάπλωση του κινήματος των αγανακτισμένων και η ομοιότητα των προβλήμάτων των τριών χωρών (ανεργία, δημοσιονομικά, ύφεση) αλλά και το ξεχασμένο παρελθόν (μακροχρόνιες δικτατορίες στις δύο Ιβηρικές, μια μικρής διάρκειας στην Ελλάδα αλλά μια προϋπάρχουσα κολοβή δημοκρατία) επιβάλλουν να δούμε τα πράγματα πιο σύνθετα.

Δεν είμαι οικονομολόγος. Άλλωστε το ζήτημα έχει φύγει απο την καθαυτό οικονομική σφαίρα. Έχει γίνει κοινωνικό. Κατ΄επέκταση δεν μπορώ να μην επισημάνω κάποια ζητήματα.
Η δήλωση του Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο πώς το δημοκρατικό πολίτευμα πιθανόν κινδυνεύει στην Ελλάδα, την Ισπανία και την Πορτογαλία αν δεν ληφθεί άμεση δράση για να αντιμετωπιστεί η κρίση χρέους που αντιμετωπίζουν οι εν λόγω χώρες ("Η" Online 17/6/2010) πρέπει να μας προβληματίσει.
Η απαξίωση της Δημοκρατίας , ο βουβός θυμός και η ανεπεξέργαστη οργή ίσως κρύβουν πίσω τους άλλα μονοπάτια εκδήλωσης του θυμικού.
Η ευκολία με την οποία όλοι εμείς μιας γενιάς φθίνουσας πολιτικά και ηλικιακά καταγγέλουμε την Δημοκρατία για την οποία υποτίθεται πως παλέψαμε είναι ένα ακόμα σημάδι προβληματισμού.
Στην Πορτογαλία σε έρευνα της κρατικής ραδιοτηλεόρασης (RTP) και στην οποία ψήφισαν από το τηλέφωνο περίπου 160.000 άτομα οι Πορτογάλοι έδιναν στον πρώην δικτάτορα τον τίτλο του λαμπρότερου τέκνου που γέννησε ποτέ η πατρίδα τους, με ποσοστό 41%.
Αλλά και ο Οτέλλο ντε Καρβάλιο, ένας απο τους ηγέτες, ίσως ο πρώτος, της Πορτογαλικής επανάστασης της 25 Απριλιου 1974 εξέφρασε την πίκρα του για το αποτέλεσμα της αποκατάστασης της Δημοκρατίας στην χώρα του.
Σε συνέντευξή φέτος τον Απρίλη δήλωσε «Ο λαός που έζησε 48 χρόνια κάτω απο στρατιωτική δικτατορία και φασισμό δικαιούται κάτι περισσότερο απο δυο εκατομμύρια ανέργους». Είπε ακόμα «αν ήξερα τι θα γινόταν θα υπέβαλα παραίτηση απο το στρατό και θα πήγαινα μετανάστης». http://www.destak.pt/artigo/92580-se-soubesse-como-o-pais-ia-ficar-nao-fazia-a-revolucao
Πικρά λόγια ενός προδομένου επαναστάτη ετών 75. Ποιός ξέρει;
Αυτό όμως που έχει σημασία είναι οι αναλογίες μεταξύ Ελλάδας Πορτογαλίας και της μεγαλύτερης Ισπανίας. Το ενδιαφέρον είναι ότι πρωτοενετόπισα την παραπάνω είδηση για τον Καρβάλιο σε site εθνικο- πατριωτικού προσανατολισμού, το οποίο είναι απο αυτούς που επιχαίρουν για τα αδιέξοδα της Δημοκρατίας. Οι συχνότερες αναφορές στον Μεταξά που αρνήθηκε την αποπληρωμή χρεών και στον Παπαδόπουλο ως δήθεν δημιουργό ενός σταθερού οικονομικού περιβάλλοντος μόνο ανησυχία εμπνέουν.
Απ'  την άλλη πλευρά η πολυσυζητημένη Christine Lagarde, επίδοξη διάδοχος του Ντομινίκ Στρώς Καν δήλωσε πολύ πρόσφατα «Η Πορτογαλία δεν είναι Ελλάδα» σε μια προσπάθεια να δημιουργήσει στεγανά στην εξάπλωση της κρίσης. Η άποψη αυτή επικρατεί και στους κόλπους των περισσοτέρων Γερμανικών κομμάτων τα οποία ενέκριναν την παροχή βοήθειας προς την Πορτογαλία, εν αντιθέσει προς την σφοδρή κριτική που ασκείται στην Ελλάδα, η οποία είχε χαμηλό επιτοκιακό περιβάλλον για μια δεκαετία, αλλά δεν το αξιοποίησε.
Το ίδιο είπαν και οι Ισπανοί δια στόματος Elena Salgado, της υπουργού οικονομικών το Φεβρουάριο του 2010, ενώ το Νοέμβριο του ιδίου χρόνου η φράση έγινε «Η Ισπανία δεν είναι Ελλάδα και Πορτογαλία».
Η κρίση όμως προχωράει, οι αντιδράσεις των κοινωνιών μεταλαμπαδεύονται και εμείς ακόμα αναζητούμε το νόημα όλων αυτών.
Το αν η ελληνική εκδοχή της κρίσης είναι αυτογενής ή αποτέλεσμα συστεμικής κρίσης της Ευρωπαίκής Ένωσης λίγο παίζει ρόλο στην αντιμετώπιση της κρίσης ιδίως στο επίπεδο της κοινωνίας.
Η σιωπή και η ευγένεια της τελευταίας εβδομάδας, αργά ή γρήγορα θα δώσουν τη θέση τους σε κάτι διαφορετικό.
Εγώ το μόνο που μπορώ να πώ είναι αλληλεγγύη και επαγρύπνηση σε όλα τα επίπεδα. Προσωπικό και συλλογικό.


ΜΑΙΚΗΝΑΣ