Το σύνδρομο της ύαινας. Είναι τραγικό, αλλά έχει γίνει συνηθισμένο (ίσως και «χρήσιμο» να το βλέπουμε προκειμένου ο φόβος να εξαπλώνεται): ο διαδηλωτής πεσμένος κάτω, δαρμένος, αιμόφυρτος κι όμως ακόμη ένας αστυνομικός (σε αυτήν την περίπτωση μπάτσος) να σπεύδει δέρνοντάς τον κι άλλο! με κλομπιές, με κλωτσιές κι αν μπορούσε με δαγκιές, και ύστερα, άλλος αστυνομικός -μπάτσος κι αυτός- να τρέχει με τη σειρά του και να συνεχίζει τον ξυλοδαρμό του ανυπεράσπιστου και πλέον εξουθενωμένου διαδηλωτή, πάλι με κλομπιές, με κλωτσιές στο κεφάλι, παντού, με μίσος, με ζήλο, με λύσσα κι ύστερα άλλος μπάτσος, κι άλλος, κι άλλος, όλοι να δείρουν, όλοι να θανατώσουν, με ειδεχθή αγριότητα, με επιδεικτική σκληρότητα -να χτυπούν στα μουλωχτά και να φεύγουν, σαν λαγοί, θρασύδειλοι, άθλιοι, ύαινες.
...................................
Τι μυαλά κουβαλάνε τέτοιοι άνθρωποι; τι ψυχές είναι; τι εκπαίδευση έχουν πάρει;
Σιγά μην είναι αυτοί οι τύποι «εργαζόμενοι», μάλιστα «χαμηλόμισθοι», μάλιστα «λαϊκά παιδιά που βρήκαν κι αυτοί μια δουλειά να κάνουν» -τρίχες! λουμπεναριό
είναι, με νεκρωτική αγωγή, μισθοφόροι και παλιάνθρωποι, δολοφόνοι με στολή. Και άνθρωποι να ήταν κάποτε αυτά τα αθύρματα,τους έχουν κάνει ύαινες! Αλλά αυτό είναι η Αστυνομία; μηχανισμός παραγωγής ταγμάτων εφόδου;
Εν δυνάμει δολοφόνων;
Μπορεί να μην είναι έτσι όλοι οι αστυνομικοί, αλλά, ως φαίνεται, είναι πάρα πολλοί που είναι έτσι.
*****
Και, σαν να μην είχε δει όλα αυτά το πανελλήνιο στις τηλεοράσεις και στα blogs, βγαίνει ο κ. Μπεγλίτης στη Βουλή και κατηγορεί τον «συνήθη» πλέον «ύποπτο» ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ ότι «θέλει νεκρούς»!
Μια δήλωση εμπρηστική!
Απ' τον εκπρόσωπο ενός κόμματος που έχει δείρει συνταξιούχους στους δρόμους, που επί των ημερών του δεν υπάρχει προβοκάτσια που να μην έχει συμβεί σε κάθε διαδήλωση και σε κάθε εργατική κινητοποίηση.
Εναν χρόνο μετά τις στυγερές δολοφονίες στο υποκατάστημα της Μαρφίν- που είχαν αποτέλεσμα να παραλύσουν οι διαδηλώσεις εναντίον του Μνημονίου Ενα, κι ενώ η υπόθεση παραμένει ακόμα σε ένα βαθύ βολικό σκοτάδι, η Αθήνα και η χώρα ζουν πάλι ζοφερές στιγμές.
Η ιταμή δολοφονία του Μανώλη Καντάρη, του πατέρα που πατέρας να ξανανιώσει δεν πρόλαβε, η δολοφονία καπάκι (και πιθανόν για αντίποινα) του 21χρονου μετανάστη απ' το Μπάνγκλα Ντες, η υποκατάσταση του (απόντος απ' το κέντρο της πόλης) νόμου με την «τάξη» της Χρυσής Αυγής, η δολοφονική επίθεση των ματ κατά ειρηνικών διαδηλωτών, η αντίδραση των αναρχικών (αλλά και η εκμετάλλευση αυτού του κλίματος από κάθε είδους μπαχαλάκια, μηδενιστή ή χαφιέ της ασφάλειας) δημιουργούν πάλι, για μιαν ακόμα φορά, την πολλοστή απ' τη μεταπολίτευση, τις αναγκαίες και ικανές συνθήκες για να περάσει το Μνημόνιο Δύο.
Η κυβέρνηση αυτή είναι αδίστακτη: το ΠΑΣΟΚ συμμάχησε με τον Καραγκιοζοφύρερ για να περάσει το Μνημόνιο Ενα και δεν θα δώσει την τροφή που χρειάζεται στη Χρυσή Αυγή προκειμένου να γίνει το κέντρο νεκρή ζώνη; Νεκρή για διαδηλώσεις και πολύ πεθαμένη για ανθρώπους, αν το μόνο που πλέον μπορεί να ευδοκιμεί στο σκοπίμως υποβαθμισμένο κέντρο των Αθηνών είναι ο πόλεμος «κλέφτες κι αστυνόμοι» μεταξύ μπάτσων και μπαχαλάκηδων, οι σύριγγες, τα ναρκωτικά, οι δολοφονίες των Ελλήνων πολιτών, τα πογκρόμ κατά των μεταναστών κι όποιον πάρει ο χάρος
στην κυριολεξία.
Σε αυτό το κλίμα, όπου οι από απόσταση ασφάλειας κυβερνώντες κινούν τα νήματα μιας άλλης ασφάλειας (της αστυνομικής) με τρόπο αναποτελεσματικό εις ό,τι αφορά την πραγματική αστυνόμευση και ύποπτον εις όσα αφορούν τις ομαλές πολιτικές εξελίξεις, δεν είναι απλώς δόλια η έγκληση Μπεγλίτη προς την «παραδοσιακή αριστερά» ότι «θέλει νεκρό», είναι κάτι πολύ χειρότερο:
δείχνει εγκληματικό πολιτικό σχεδιασμό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου