Ἀλόη Σιδέρη: Ἕως Θανάτου (ἀπόσπασμα)

.........................

Σε εἶδα πάλι νὰ προχωρᾶς
ἀλαφροπάτητος πάντα φεύγοντας
πάντα ὁρμώντας πρὸς τὸ τέλος τοῦ δρόμου -τὴ στροφή
ὅπου ἀφανίζεσαι
ἢ ἔτσι μὲ τὸ βαρὺ σκελετό σου
σὲ ἐνιάλια βάθη βυθίζοντας
βυθίζοντάς με

Αὐχένας ἀπὸ γρανίτη
σὲ παμπάλαια ἀγάλματα αἰγυπτιακά
ἡ εὐαισθησία στὰ φιλιὰ κάτω ἀπὸ τὸ σαγόνι
στὸ γύρο τοῦ λαιμοῦ ὅπως στὶς γάτες
τὶς τίγρεις ἢ τὶς ὕαινες
τὰ αἰλουροειδῆ σαρκοβόρα
-εἶμαι ἡ λεία σου

Μὲ νυστέρι, μὲ ἄλλα ἐργαλεῖα χειρουργικά
σὲ ἀπόλυτη ἀσηψία μὲ ἀκρωτηριάζεις
ἀθώρητος πάντα -ἀνήκουστος -σταθερός
ἀνέκκλητος
ὅταν φτάνουν ἐπιτέλους τὰ δάκρυα
γίνεσαι πάλι γιὰ λίγο ὁ τρυφερὸς στοχασμός μου
εἶσαι ἡ ρέμβη μου

Σὲ εἶδα νὰ γέρνεις λίγο δεξιὰ τὸ κεφάλι
σὲ βάθρο ἀπὸ μπετόν
σὲ ἡλιακὸ τοπίο
Σὲ ἐρωτεύτηκα ἐπὶ ποινῆ θανάτου
...........................

Δεσμώτης, 1978