Άγγελος Σικελιανός: Γιατί βαθιά μου δόξασα

Γιατί βαθιά μου δόξασα καὶ πίστεψα τὴ γῆ καὶ στὴ φυγὴ δὲν ἅπλωσα τὰ μυστικὰ φτερά μου, μὰ ὁλάκερον ἐρίζωσα τὸ νοῦ μου στὴ σιγή, νὰ ποὺ καὶ πάλι ἀναπηδᾶ στὴ δίψα μου ἡ πηγή, πηγὴ ζωῆς, χορευτικὴ πηγή, πηγὴ χαρά μου... Γιατί ποτὲ δὲ λόγιασα τὸ πότε καὶ τὸ πῶς, μὰ ἐβύθισα τὴ σκέψη μου μέσα στὴν πᾶσαν ὥρα, σὰ μέσα της νὰ κρύβονταν ὁ ἀμέτρητος σκοπός, νὰ τώρα πού, ἢ καλοκαιριὰ τριγύρα μου εἲτε μπόρα, λάμπ' ἡ στιγμὴ ὁλοστρόγγυλη στὸ νοῦ μου σὰν ὀπώρα, βρέχει ἀπ' τὰ βάθη τ' οὐρανοῦ καὶ μέσα μου ὁ καρπός!... Γιατί δὲν εἶπα: «ἐδῶ ἡ ζωὴ ἀρχίζει, ἐδῶ τελειώνει...» μὰ «ἂν εἶν' ἡ μέρα βροχερή, σέρνει πιὸ πλούσιο φῶς... μὰ κι ὁ σεισμὸς βαθύτερη τὴ χτίση θεμελιώνει, τί ὁ ζωντανὸς παλμὸς τῆς γῆς ποὺ πλάθει εἶναι κρυφός...» νὰ πού, ὅ,τι στάθη ἐφήμερο, σὰ σύγνεφο ἀναλιώνει, νὰ ποὺ ὁ μέγας Θάνατος μοῦ γίνηκε ἀδερφός!...

(από τον Λυρικό Bίο, B΄, Ίκαρος 1966)