Νίκος Τομαράς

Μονόλογος

Για ό,τι παίρνουμε, κάτι δίνουμε

κι αν ο πόνος μετριέται και με τα δάκρυα

η θάλασσα λειτουργεί και ως σύρτης

που άλλοτε ανοίγει και άλλοτε κλείνει

αφού στου χρόνου το ταξίδι

- οι Ιθάκες ποτέ δεν έλειψαν -

κάποτε αποκαλύπτεται

φαντασίας και ζωής διάμεσος.

Για ό,τι κερδίζουμε, κάτι χάνουμε.

από τη συλλογή:   Πόλεμος ήταν 

      πικραλίδες με αγάλματα

Στην αχλύ της μνήμης

Φορούσες μάλλινο γιλέκο
λευκό πουκάμισο
τζιν παντελόνι
Περπατούσες δίπλα στα ορμητικά
νερά του ποταμού
ο ήχος τους να τρυπάει τα τύμπανα
γυμνά γκρίζα δέντρα παντού.
Θυμάμαι πάλι:
κατακόκκινο, μάλλινο γιλέκο
ριγέ, λευκό πουκάμισο
μπλε, τζιν παντελόνι.
Νύχτα πάνω στη νύχτα
και το μυαλό σου λέμβος
ακυβέρνητη κραύγαζε:
Η ζωντάνια δεν περπατά με τη σιγουριά.

ανέκδοτο ποίημα