Η φίλη με το πολύ συμβολικό όνομα: "Τραπεζίτης που πονάει (και πρέπει να βγει)" - για συντομία "Δροσοσταλίδα" - μου έστειλε σαν σχόλιο στο ποστ Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ το ακόλουθο μήνυμα στα νερά, το οποίο και αναρτώ.
Η μοναξιά και οι Τράπεζες! Εσείς ως πελάτες και εμείς ως εργαζόμενοι σε αυτές. Το κλίμα δεν περιγράφεται με τη λέξη "Βαρύ". Η μοναξιά δεν φτάνει για να κλείσει μέσα της την απελπισία και το φόβο. Κάθε μέρα από τη μαγική πόρτα μπαίνουν μέσα άνθρωποι με κλειστοφοβία, άνθρωποι με βηματοδότη που δεν πρέπει να κλείνονται μέσα σε τέτοιου είδους χώρους. Γυναίκες με καρότσια και παιδιά που δεν μπορούν να περάσουν, άνθρωποι σε αναπηρικές καρέκλες που ασφικτυούν και η πρόσβαση για όλους αυτούς γίνεται καθημερινό μαρτύριο.
Η τράπεζα είναι ένας χώρος στον οποίο, έτσι κι αλλιώς, κανείς δεν μπορεί να νιώθει οικεία... δεν θα έπρεπε τουλάχιστο. Μας φαντάζομαι με στολή αρπαχτικών (κάπως έτσι θα ήταν αν είχαμε κι εμείς dress code!) να υποδεχόμαστε τους πελάτες και να τους περνάμε από κρισάρα προκειμένου να τους πουλήσουμε σχεδόν οτιδήποτε άχρηστο. Και η σχέση αυτή της εκμετάλλευσης να χτίζεται με αρχή μιαν άβολη πόρτα εισόδου που αντί να σε καλωσορίζει, σε κάνει να θες να φύγεις πιο πολύ.
Μόνοι ατάραχοι, οι απόστρατοι και όλοι η φάρα αυτή, που νομίζει ότι μπαίνει στο τσιφλίκι της. Και είναι τόσο ξεφτίλες που έρχονται και ζητάνε από τους υπαλλήλους να τους βγάλουν φωτοτυπία δικά τους, προσωπικά έγγραφα, χωρίς να ντρέπονται, γιατί είναι τόσο φτηνοί που δεν θέλουν να διαθέσουν ούτε ευρώ για να βγάλουν δύο φωτοτυπίες σε ένα κατάστημα. Άλλοι έρχονται και κάνουν τα τηλεφωνήματά τους από τα καταστήματα! Και η τρέλα συνεχίζεται... απαιτούν, ζητούν με τρόπο απαράδεκτο και διεκδικούν περασμένα μεγαλεία που έτσι κι αλλιώς ήταν υπερβολή που τα είχαν. Καμμία συναίσθηση, για τίποτα. Μονίμως εκνευρισμένοι και βιαστικοί οι υπόλοιποι, οι κοινοί θνητοί, οι πελάτες που δεν είναι πρώην ή νυν αξιωματικοί του στρατού, βιώνουν την πίεση της εισόδου και την πίεση της κράτησης πριν την ηρωική έξοδο! Καχύποπτοι πια και όχι άδικα, κάθονται στη θέση απέναντι από τον υπάλληλο έτοιμοι για το μεγάλο ΟΧΙ που θα τους βγάλει από τη δύσκολη θέση του μαλακού και άρα του ευάλωτου πελάτη.
Όταν η πόρτα κλείνει, αρχίζει για τους υπαλλήλους η αγωνία: τα χρήματα είναι εντάξει, συμφωνεί το ταμείο, ακολούθησα σωστά την εγκύκλιο; Ποια εγκύκλιο; Όλα αλλάζουν κάθε μέρα, οι διαδικασίες δυσκολεύουν, τα έγγραφα πληθαίνουν, οι ευθύνες μεγαλώνουν, οι μισθοί μειώνονται, ο Σύλλογος των Υπαλλήλων δεν νοιάζεται για τίποτα. Τα έχει βρει με την εργοδοσία και πουλάει κάθε μέρα κομμάτια από τα κορμιά των εργαζομένων. Και εμείς δουλεύουμε...
Και η πόρτα, απλά να θυμίζει το non passaran, αλλά ποιας επανάστασης;
Η τράπεζα είναι ένας χώρος στον οποίο, έτσι κι αλλιώς, κανείς δεν μπορεί να νιώθει οικεία... δεν θα έπρεπε τουλάχιστο. Μας φαντάζομαι με στολή αρπαχτικών (κάπως έτσι θα ήταν αν είχαμε κι εμείς dress code!) να υποδεχόμαστε τους πελάτες και να τους περνάμε από κρισάρα προκειμένου να τους πουλήσουμε σχεδόν οτιδήποτε άχρηστο. Και η σχέση αυτή της εκμετάλλευσης να χτίζεται με αρχή μιαν άβολη πόρτα εισόδου που αντί να σε καλωσορίζει, σε κάνει να θες να φύγεις πιο πολύ.
Μόνοι ατάραχοι, οι απόστρατοι και όλοι η φάρα αυτή, που νομίζει ότι μπαίνει στο τσιφλίκι της. Και είναι τόσο ξεφτίλες που έρχονται και ζητάνε από τους υπαλλήλους να τους βγάλουν φωτοτυπία δικά τους, προσωπικά έγγραφα, χωρίς να ντρέπονται, γιατί είναι τόσο φτηνοί που δεν θέλουν να διαθέσουν ούτε ευρώ για να βγάλουν δύο φωτοτυπίες σε ένα κατάστημα. Άλλοι έρχονται και κάνουν τα τηλεφωνήματά τους από τα καταστήματα! Και η τρέλα συνεχίζεται... απαιτούν, ζητούν με τρόπο απαράδεκτο και διεκδικούν περασμένα μεγαλεία που έτσι κι αλλιώς ήταν υπερβολή που τα είχαν. Καμμία συναίσθηση, για τίποτα. Μονίμως εκνευρισμένοι και βιαστικοί οι υπόλοιποι, οι κοινοί θνητοί, οι πελάτες που δεν είναι πρώην ή νυν αξιωματικοί του στρατού, βιώνουν την πίεση της εισόδου και την πίεση της κράτησης πριν την ηρωική έξοδο! Καχύποπτοι πια και όχι άδικα, κάθονται στη θέση απέναντι από τον υπάλληλο έτοιμοι για το μεγάλο ΟΧΙ που θα τους βγάλει από τη δύσκολη θέση του μαλακού και άρα του ευάλωτου πελάτη.
Όταν η πόρτα κλείνει, αρχίζει για τους υπαλλήλους η αγωνία: τα χρήματα είναι εντάξει, συμφωνεί το ταμείο, ακολούθησα σωστά την εγκύκλιο; Ποια εγκύκλιο; Όλα αλλάζουν κάθε μέρα, οι διαδικασίες δυσκολεύουν, τα έγγραφα πληθαίνουν, οι ευθύνες μεγαλώνουν, οι μισθοί μειώνονται, ο Σύλλογος των Υπαλλήλων δεν νοιάζεται για τίποτα. Τα έχει βρει με την εργοδοσία και πουλάει κάθε μέρα κομμάτια από τα κορμιά των εργαζομένων. Και εμείς δουλεύουμε...
Και η πόρτα, απλά να θυμίζει το non passaran, αλλά ποιας επανάστασης;
ΤΡΑΠΕΖΙΤΗΣ ΠΟΥ ΠΟΝΑΕΙ (και πρέπει να βγει),
ή ΔΡΟΣΟΣΤΑΛΙΔΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου