Το μπουκαλάκι αυτό ταξιδεύει στα πέλαγα της τεχνολογίας ένα χρόνο τώρα. Και οφείλω χάρη προς τους ιθύνοντες ασφαλείας της Εθνικής Τράπεζας, γιατί χάρη σ' αυτούς βρέθηκα στην ανάγκη να πετάξω ένα μπουκάλι στη θάλασσα και να κοινοποιήσω δημοσίως την αγανάκτησή μου για το, καινούργιο τότε, σύστημα εισόδου στην τράπεζα (το εν λόγω κείμενο βρίσκεται στην ετικέτα 'περί του παντεπόπτου οφθαλμού'). Ένιωθα τότε ότι το μπουκάλι μου είχε απειροελάχιστες πιθανότητες να βρεθεί από κάποιον. Παρ' όλα αυτά ξύπνησαν μέσα μου ορέξεις γραφής και επικοινωνίας. Κι ήταν, αλήθεια, πολύ γόνιμο αυτό το ταξίδι του ενός χρόνου, από την άποψη αυτή τουλάχιστον.
Εν πάση περιπτώσει, καθυστερούσα - από τεμπελιά, πιθανόν, ή από αναβλητικότητα - να σκανάρω και να ανεβάσω στο μπλογκ την απάντηση που μου έστειλαν από την τράπεζα, γιατί το κείμενό μου τους το έστειλα, μαζί με υπογραφές φίλων και γνωστών. Όλοι πολύ θυμωμένοι πρόθυμα υπέγραφαν, ξέροντας συγχρόνως ότι αυτό που κάνουν δεν έχει αντίκρισμα, δηλαδή ότι δεν πρόκειται να εισακουστούν, αλλά είναι τουλάχιστον μια ενσυνείδητη πράξη διαμαρτυρίας. Πέρσι ακόμα κάτι τέτοιο είχε ένα, μικρό έστω, νόημα. Υπήρχε ένα τραπεζικό σύστημα - ποντικοπαγίδα και παγιδευμένες ποντικοοικογένειες να τρώνε το δανεισμένο τυρί. Μέχρις εκεί. Ένα αθώο παιδικό καρτούν. Ακόμα τότε δεν είχαν γίνει εκλογές, δεν είχε εκλεγεί το ΠΑΣΟΚ και δεν είχε βγει εις άγραν των χρημάτων, που κατά τον νυν πρωθυπουργό 'υπήρχαν', δεν υπήρχε η λέξη 'Δουνουτού' , δεν ξέραμε το 'μνημόνιο', τον Όλι Ρεν και τι εστί τρόικα. Δεν είχαν κοπεί μισθοί, συντάξεις, δώρα και, παρ' ό,τι κανείς δεν ήταν ανυποψίαστος για την οικονομική κατάσταση της χώρας, κανείς, επίσης, απ' τους απλούς πολίτες, δεν μπορούσε να υποπτευθεί πόσα πράγματα θα άλλαζαν στη ζωή μας μέσα σ' ένα μόλις χρόνο. Τώρα τα πρόσωπα όλων αυτών των ανθρώπων που πριν ένα χρόνο υπέγραψαν γι' αυτό το - ασήμαντο σε σχέση με άλλα ζητήματα της πολιτικής και κοινωνικής ζωής - αίτημα, είναι αρκετά διαφορετικά. Τα μάτια είναι σκοτισμένα, όλο αγωνία για το μέλλον και ορατό φόβο. Κι οι φωνές είναι θαμπές από μια χρονισμένη, και νοσογόνα, έγνοια.
Παρ' όλα αυτά, το αίτημα ικανοποιήθηκε, εν μέρει. Το σύστημα των θυρών εισόδου απλοποιήθηκε στην Εθνική Τράπεζα! Προφανώς, μαζί με τη δική μου διαμαρτυρία, και των φίλων μου, υπήρξαν κι άλλες πολλές, πάρα πολλές και σοβαρότερες, (η διαδικασία εισόδου ήταν τόσο αργή, ώστε, σε πολλές περιπτώσεις, οι υπάλληλοι της τράπεζας, κατ' ομολογία τους, άνοιγαν σε στιγμές αιχμής την πίσω πόρτα για να μπει μέσα ο κόσμος - γέροι, μητέρες με παιδιά και άλλα είδη ποντικιών, που βρεχόντουσαν ή καιγόντουσαν απ' τον ήλιο, περιμένοντας τη σειρά τους να μπουν - κι έτσι καταλυόταν εκ των έσω η σούπερ ασφάλεια της πόρτας - φρουρίου). Μάλλον γι΄ αυτό το λόγο, συν το ότι όλες οι άλλες τράπεζες έχουν απλούστερα συστήματα και, άρα, πιο ανταγωνιστικά, φαίνεται ότι πρυτάνευσε τελικά η κοινή λογική και αναγκάστηκαν οι ιδιοφυείς σχεδιαστές να ακυρώσουν εκείνη την ωραία και άκρως ψαρωτική δικλείδα ασφαλείας: εκεί που βρίσκεσαι κλεισμένος στο κουβούκλιο να ακούς μια φιλική - γυναικεία - φωνή να λέει "τώρα κοιτάξτε στα μάτια το κόκκινο φως, αφού βγάλετε τα γυαλιά σας". Στις ήδη τοποθετημένες θύρες ακύρωσαν αυτόν τον προγραμματισμό, οι δε καινούργιες δεν τον έχουν καν από κατασκευής ενσωματωμένο (η απάντηση της τράπεζας, που τώρα θα ξεπεράσω την τεμπελιά μου και θα τη σκανάρω, δεν άφηνε κανένα τέτοιο ενδεχόμενο, οχυρωμένη σε νομικίστικα επιχειρήματα πολιτικής ορθότητας)!
Γενέθλια λοιπόν για το 'Μπουκάλι Στη Θάλασσα' με μια ευχή: είθε τα πολλά μπουκάλια στον ωκεανό, ξεπερνώντας τη μοναξιά τους, να γίνονται ένα αίτημα ενάντια στον παραλογισμό.
Είθε να έχουμε ως κοινωνία τον ορθό λόγο και το θάρρος να εναντιωνόμαστε στην πάσης φύσεως αλογία που μας κυκλώνει.
Η απάντηση της τράπεζας στο επόμενο ποστ.
jiagogina
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου