Στα θαρραλέα φτερά μιας σκέψης
που έχει σχέση ατρόμητη
και με τα πιο επίφοβα
παντοδύναμα ύψη
ανέθεσα
μια και μπαινοβγαίνει στο Θεό
με τόση οικειότητα
να του μεταφέρει
ότι αυτή η διάταξη
απάνω ο ουρανός
ολόκληρος να τίθεται σκεπή
των αοράτων
ενώ η γη κατάχαμα αφημένη
ολόκληρη ξεσκέπαστη να είναι
ξέσκεπα αφήνοντας κι όλα τα ορατά
πώς να το πω
δεν είναι χριστιανική
πρέπει
να κατέβει κάτω εδώ ο ουρανός
η γη να καθρεφτίζεται σ' αυτόν
να ομορφαίνει
κι επειδή πεθαίνει
ακόμα κι ο καθρεφτισμός της ομορφιάς
μέσα στη θάλασσα να θάβεται
κι αυτός
κι αν σπάζει κι ο καθρέφτης-ουρανός
κατά τη μετακίνηση
κι όλα τα γύρω ύψη
στο θρυψάλιασμά του παρασέρνει
εδώ να ενταφιάζονται
χάμω κι αυτά τα θρύψαλα
δίπλα σε κάθε γήινο κλαδάκι τσακισμένο
έτσι πρέπει
δίπλα στην επιδιόρθωσή της να κείται
η αρμονία του κόσμου
κι αν ο καθρέφτης είναι
σε κάθε παραλήρημα απαραίτητος
κι όχι μονάχα στο δικό μου ετούτο
ας ανέβει η γη
στη θέση του ουρανού
σ' αυτή να καθρεφτίζεται ο Θεός
γήινος, πιο καθημερινός, πιο αναγκαίος.
από τη συλλογή "ΤΑ ΕΥΡΕΤΡΑ"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου