«Πέρασα κλινικές, φυλακές... για να βρω τον εαυτό μου. Και κινδύνεψα να χάσω την ψυχή μου. Έβλεπα δαίμονες και τέρατα, πνεύματα και αγγέλους. Αυτά τα πράγματα όταν τα ζεις είναι τρομερά, γιατί ξεφεύγουν από τα ανθρώπινα. Σ' αυτή την κατάσταση ήρθα το 1971 από την Αμερική να τραγουδήσω τον «Μεγάλο Ερωτικό».
Στις 18 Ιουλίου κλείνουν 12 χρόνια από το θάνατο της Φλέρυς Νταντωνάκη.
Άφησε πίσω της μικρό σε ποσότητα έργο. Αλλά και τα διαμάντια λιγοστά είναι. Κάθε τι πολύτιμο σπανίζει. Όμως όλα αυτά τα λίγα,. σε σχέση με την παραγωγή άλλων μεγάλων τραγουδιστών, τραγούδια που τραγούδησε τα μπόλιασε με το μοναδικό ερμηνευτικό της ιδίωμα, της παλλόμενης εκστατικής ψυχής.
Η φωνή έπεται.
Όπως κάθε τι μοναχικά σπάνιο και πολύτιμο, δεν είχε επιγόνους. Κανείς νεότερος τραγουδιστής, καμιά - ακριβέστερα - δεν κατάφερε, ή δεν τόλμησε, να τη μιμηθεί. Δεν δημιούργησε σχολή, δεν αγαπήθηκε όπως άλλες φωνές που κατάφεραν και δόνησαν το λαϊκό υπογάστριο. Παρέμεινε - κι ακόμα παραμένει - ένα ξωτικό πουλί. Με το ένα πόδι στον κόσμο αυτόν και το άλλο σε κάποιον άλλο γαλαξία. Η φωνή της δονεί τη φυγή στον αιθέρα.
Και την ίδια στιγμή που αφήνεται στην πτήση της καίγεται φλεγόμενη.
jiagogina
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου