ΛΟΡΕΝΤΖΟΣ ΜΑΒΙΛΗΣ (1860-1912) : 6 ΣΟΝΕΤΑ

Ἡ Ἐλιά Στὴν κουφάλα σου ἐφώλιασε μελίσσι, γέρικη ἐλιά, ποὺ γέρνεις μὲ τὴ λίγη πρασινάδα ποὺ ἀκόμα σὲ τυλίγει σὰ νἄθελε νὰ σὲ νεκροστολίσει. Καὶ τὸ κάθε πουλάκι στὸ μεθύσι τῆς ἀγάπης πιπίζοντας ἀνοίγει στὸ κλαρί σου ἐρωτάρικο κυνήγι, στὸ κλαρί σου ποὺ δὲ θὰ ξανανθίσει. Ὢ πόσο στὴ θανὴ θὰ σὲ γλυκάνουν, μὲ τὴ μαγευτικὴ βοὴ ποὺ κάνουν, ὁλοζώντανης νιότης ὀμορφάδες ποὺ σὰ θύμησες μέσα σου πληθαίνουν· ὢ νὰ μποροῦσαν ἔτσι νὰ πεθαίνουν καὶ ἄλλες ψυχὲς τῆς ψυχῆς σου ἀδερφάδες. Λήθη Καλότυχοι οἱ νεκροὶ ποὺ λησμονᾶνε τὴν πίκρια τῆς ζωῆς. Ὅντας βυθίσει ὁ ἥλιος καὶ τὸ σούρουπο ἀκλουθήσει, μὴν τοὺς κλαῖς, ὁ καημός σου ὅσος καὶ νἆναι. Τέτοιαν ὥρα οἱ ψυχὲς διψοῦν καὶ πᾶνε στῆς λησμονιᾶς τὴν κρουσταλλένια βρύση· μὰ βοῦρκος τὸ νεράκι θὰ μαυρίσει, ἂ στάξει γι᾿ αὐτὲς δάκρυ ὅθε ἀγαπᾶνε. Κι ἂν πιοῦν θολὸ νερὸ ξαναθυμοῦνται. Διαβαίνοντας λιβάδια ἀπὸ ἀσφοδύλι, πόνους παλιούς, ποὺ μέσα τους κοιμοῦνται. Ἂ δὲ μπορεῖς παρὰ νὰ κλαῖς τὸ δείλι, τοὺς ζωντανοὺς τὰ μάτια σου ἂς θρηνήσουν: Θέλουν μὰ δὲ βολεῖ νὰ λησμονήσουν. Φάληρο Εἶχε ὅλα της τὰ μάγια ἡ νύχτα· μόνη ἐσὺ ἔλειπες. Ἀργὰ κινάω νὰ φύγω, μὰ ξάφνου στὴ μπασιὰ τοῦ μπὰρ ξανοίγω αὐτοκίνητο νὰ γοργοζυγώνει. M᾿ ἐλπίδα σταματάω. Νά το, πλακώνει. Παραμερίζουν οἱ ἄλλοι. Ἄσειστος μπήγω τὴ ματιά μου στὰ μάτια σου. Ἄλλο λίγο ἀκόμα, καὶ ὁ σωφέρ σου μὲ σκοτώνει. Ἀρχοντοπούλα μ᾿ ἄφταστα πρωτάτα, μὲ τῶν Ἑφτὰ νησιῶν τὲς χίλιες χάρες, τετράξανθη ὀμορφιὰ γαλανομάτα, τοῦ θανάτου δὲ μ᾿ ἔπιασαν τρομάρες - γλυκύτατες μ᾿ ἐλυώσανε λαχτάρες νὰ συντριφτῶ κάτω ἀπὸ ἐσὲ στὴ στράτα. Πατρίδα Πάλε ξυπνάει τῆς ἄνοιξης τ᾿ ἀγέρι στὴν πλάση μυστικῆς ἀγάπης γλύκα, σὰν νύφ᾿ ἡ γῆ, πὄχει ἄμετρα ἄνθη προίκα, λάμπει ἐνῶ σβηέται τῆς αὐγῆς τ᾿ ἀστέρι. Πεταλοῦδες πετοῦν ταίρι μὲ ταίρι, ἐδῶ βουίζει μέλισσα, ἐκεῖ σφήκα· τὴ φύση στὴν καλή της ὥρα ἐβρῆκα, λαχταρίζει ἡ ζωὴ σ᾿ ὅλα τὰ μέρη. Κάθε μοσχοβολιὰ καὶ κάθε χρῶμα, κάθε πουλιοῦ κελάηδημα ξυπνάει πόθο στὰ φυλλοκάρδια μου κι ἐλπίδα νὰ σοῦ ξαναφιλήσω τ᾿ ἅγιο χῶμα, νὰ ξαναϊδῶ καὶ τὸ δικό σου Μάη, ὄμορφή μου, καλή, γλυκειὰ πατρίδα. Μούχρωμα

Φυσάει τ΄ αεράκι μ΄ ανάλαφρη φόρα και τες τριανταφυλλιές αργά σαλέβει· στες καρδιές και στην πλάση βασιλέβει Ρόδινο σούρουπο, ώρα μυροφόρα, Χρυσή θυμητικών ονείρων ώρα που η ψυχή τη γαλήνη προμαντέβει, την αιώνια γαλήνη, και αγναντέβει σα για στερνή φορά κάθε της γνώρα αξέχαστη· ξανθές κρινοτραχήλες αγάπες, γαλανά βασιλεμένα μάτια ογρά και φιλιά και ανατριχίλες και δάκρυα· πλάνα δώρα ζηλεμένα της ζήσης που αχνοσβυέται και τελειώνει σαν το θαμπό γιουλί που ολοένα λυώνει.-

Περιοδικό Γράμματα, Τόμος 2, αρ. 13 (1913) Aφιέρωση Πέτα, Αγάπη, στα ουράνια και χαιρέτα τη μάννα μου και δείχ΄ της τα φτωχά μου τούτα τραγούδια, κ΄ έπειτα εδώ χάμου βλογημένα απ΄ αυτήν ξανάφερέ τα· Μ΄ ένα χαμόγελό της χρύσωνέ τα, και σαν πετράδια ατόφωτα, σαν άμμου χρυσού κλωνιά, χαρές και βάσανά μου, θα γυαλίσουν μες τ΄ άτεχνα σονέττα. Σαν αλκυόνα, Αγάπη, με φτερούγες απλωμένες διαβαίνεις ιριδένια κατάστρωτες με φως ανάερες ρούγες. Στης ζωής τ΄ άγριο πέλαο νεραϊδένια χαρίζεις καλοσύνη, όθε φωλιάζεις και μ΄ όνειρα ουρανού το ασπρογαλιάζεις.- Περιοδικό Γράμματα, Τόμος 2, αρ. 13 (1913)