ΕΛΕΓΕΙΑ

  

ΕΛΕΓΕΙΑ

Μεγάλωσα με τα πευκόπουλα          

Η νύχτα δε με τρόμαζε σαν φύσαγε βοριάς

Τα βράδια ονειρευόμουνα αητόπουλα

Επάνω λέει σε φωλιά κορφής τραχιάς

Ρέμβη ήταν ο ύπνος μου και χάδι

Αέρας από μουσελίνα στο σκοτάδι

 

Μ΄ ανάθρεψε των πεύκων το άρωμα

Η γρίλια που κατέβαζες πριν κοιμηθώ

Των τρυφερών σου των χεριών το μάλωμα

Ετσι καθώς με σκέπαζες ως το λαιμό

Ρίξε πάλι το πάπλωμα να κρύψει αυτό το σώμα

Ακρη του είναι ξεσκέπαστη εδώ κρυώνω ακόμα

 

Με τα πευκόπουλα μεγάλωσα

Ημουνα κάποτε μέσα στο χνώτο του θεού

Τώρα είν΄ αλλιώς τα νειάτα μου τα ανάλωσα

Εχασα κι όλα τα πουλιά του κήπου του καλού

Ρίξε λίγο ένα βάλσαμο να γειάνει αυτό που μένει

Άκρη είναι ξεσκέπαστη, μανούλα  μου,  και τρέμει 

 9/97

Jiagogina