Αν αποφάσισες να μεταμορφωθείς, γίνε χώρος
Δώσε μου καρέκλα και κρεβάτι
Άσε με να ξαπλώσω
Τόσες δίκες
Να τελειώσουν κάποτε
Σε γνώρισα παράθυρο
Έγινες σκοτάδι
Σε είδα βροχή
Πέρασε κι αυτό
Οι πόνοι της γέννας
Σε κάνανε μητέρα
Διάβασα τα έργα σου
Τα έφαγες
Όπως εκείνος ο πατέρας τα παιδιά του
Να μια όμορφη μέρα, είχα πει
Ήθελα να σκαρφαλώσω στα δέντρα
Ντράπηκα
Αν αποφάσισες να μεταμορφωθείς, γίνε χώρος
Υπάρχει ακόμα ένας ήχος
Ήσυχος
Περιμένει να τον αφήσεις να κοιμηθεί
Ζήσε αργά
Περιττό να το πούμε
Όλοι θα υποκύψουμε
Αυτός είναι ο τελευταίος αφορισμός
Στου Κάφκα, από τη συλλογή Μουσείο άδειο, εκδ. Μελάνι, 2013
[Η φωτογραφία είναι αλιευμένη από το διαδίκτυο και πρόκειται για την πρώτη από τις εκατόν τρεις σελίδες του γράμματος, που είχε γράψει ο Κάφκα στον πατέρα του. Δεν είναι όμοιες οι ιστορίες, αλλά μου ήρθε στο μυαλό η σχέση του Κάφκα με τον πατέρα του όταν διάβασα σήμερα για την αυτοκτονία ενός πατέρα επειδή δεν άντεξε τον διασυρμό που δεχόταν για τον ομοφυλόφιλο γιο του. Μαζί θυμήθηκα και το ποίημα αυτό.]
Από τη σελίδα φβ της ποιήτριας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου