Sultan Walad, Με τους άγιους πώς δοικάσαι λάλησε

Το παρόν ποίημα είναι γραμμένο στη Νέα Ελληνική απο το γιο του Rumi (1207-1273), τον Sultan Walad (1220;-1312), που, όπως κι ο πατέρας του, έγραψε στίχους στα ελληνικά. Το αναζήτησα στο σάιτ του γλωσσολόγου Νίκου Νκολάου, όπου μπορείτε να περιηγηθείτε και να δείτε τις διαφορετικές "αναγνωστικές" εκδοχές που προτείνονται από πολλούς μελετητές - γλωσσολόγους, δεδομένου ότι και οι δύο ποιητές έγραφαν τα ελληινικά σε αραβική γραφή. Εδώ η εκδοχή η καταγεγραμμένη από τον Δημήτρη Δέδε.

Με τους άγιους πώς δοικάσαι λάλησε·

μαναχός μη τρως, τους άλλους κάλεσε.
Φανερά τον θεόν θωρούν τα μάτια σου,
δεν χωράς αχ την χαρά στα ιμάτια σου.
Με το φως τον θεόν θωρείς στο πρόσωπο,
θέτνω 'γω εις τη θύρα σου το μέτωπο.
Τις κεφάλιν έθεκεν όγιον δούλου
να πατήση στο κεφάλι του αγγέλου·
γοιον τους άγιους πάντα να 'ναι ζωντανός.
Γοιον τους άλλους μη του έρτη θάνατος.
Όγιος εδώ να κολλήση μετά σεν,
ν' αγοράση να πουλήση μετά σεν·
όγιος έχει στην ψυχή αγάπη σου
να θωρή ό,τι θωρούν τα μάτια σου,
είπεν: Εις το σκήνωμα γοιον την ταφή·
έλα πέ<ν>θα κ' η ψυχή μας την ταφή.
Είπες: Επά εδώ πόσα λαλείς,
τι γυρεύεις απ' εμάς που μας καλείς;
Εις τη γην το σκήνωμα κάτω πατεί,
η ψυχή απάνω μεριά πορπατεί·
εις τη γη το σκήνωμά μας να χαθή,
και η ψυχή μας με τους άγιους να 'φραθή.
Η ψυχή αχ την χαρά φυτρώθηκεν
αφών ήρτεν απ' εκεί πικρώθηκεν.
Πάλι τού υπάει η ψυχή στον τόπον Του
να χαρή πάντα εκεί στον πόθον Του.
Φως ήτον εκεί, εδώ μαυρώθηκεν·
πάλι απέ το φως του θεού επυρώθηκεν.
Κάμποσον κάτω στη γη επιάστηκεν,
πάλι πήγεν στα ψηλά που πλάστηκεν.
Στάλαμμα που 'τον εδώ στη χωρισιά
πάλι εσμίχτην, έγινεν θάλασσα·
πάλι το 'πιεν εκεί, λυτρώθηκεν
κι απ' εκείνο το 'θελεν γομώθηκεν.
Η ψυχή του λαλεί εκεί σαν εμέν,
Τις να 'ναι στον κόσμον όλον γοιαν εμέν·
ηύρα κείνον τον εγύρευγα εγώ
και απ' εκείνον τα 'μαθα ό,τι λαλώ·
φιλώ τον πάντα δίχου χείλη εκεί
και είναι δούλοι γοιαν εμέν χίλιοι εκεί.
Δεν χωρεί στην γλώσσα τα κάλλη του θεού·
έλα κάγου, λυγερέ, στον πόθον Του.
Τις έδωκεν την ψυχήν του, έζησεν·
τις εδώ τσακώθην, όλους νίκησεν

Δημήτρης Δέδες, «Τα ελληνικά ποιήματα του Μαυλανά Ρουμή και του γιου του Βαλέντ κατά τον 13ον αιώνα», 

Τα Ιστορικά, τόμ. 10, τεύχ. 18-19 (Ιούνιος-Δεκέμβριος 1993)

περισσότερα στοιχεία εδώ! στο σάιτ του Νίκου Σαραντάκου, με τις ευχαριστίες μου για το πολύτιμο υλικό!