Η χαραματιά που χαμογελασες

I.
Πάντα διά μέσου του ορατού το αόρατο πνέει
Ποτέ ερήμην
Τη λεύκα που θροΐζει και τα τρελά τζιτζίκια μην τα υποτιμάς
Έχει  μερίδιο κι ο κατιφές  στη συμφωνία των άστρων
Γι'  αυτό κι εγώ περιστρέφομαι ενεργά
Βιδωνομαι στο Εδώ βαθιά να σμίξω
Με το χωμάτινο το βιος

Κι αν απροσπέλαστα ζούμε, φως μου, Αλλού
Εδώ  εσύ
Με τη χαραματιά που χαμογέλασες
Διέρρηξες τα τουλπάνια του κόσμου

Και δεν το ξέρεις καν
Κι ας τράνταξες με την κόχη των χειλιών σου το φως της Άρκτου

  ΙΙ.
Ωστόσο υπάρχει κόστος

Η πρόσβασή μου στο σύμπαν
χλωμιάζει συχνά από πόνο
Κι είναι ώρες τόσο ξέχωρα όλα
Το σώμα η νύχτα το χώμα
Οι ανθρώπινες διαρροές στα όνειρα
Η καμπή της εποχής που μας έλαχε
Και το δρεπάνι ο νους πετσοκόβει κομμάτια

ΙΙΙ
Σαν μιαν ελιά γριά κι ακλάδευτη
συγκλίνουσα περιδετή φαρδύστερνη
θα σου δοθώ μαργιόλη
με τους ανθούς στητούς
και  ρίζωμα τρις ίσον με ανάστημα φωτός

Γεωργία Δεληγιαννοπούλου