Θα σπείρω πάλι φέτος δάκρυα

Περιουσία είναι ο καημός
Ένα υφαντό φωνών που μίσεψαν
Στο χαλάκι αυτό πατάμε και πετάμε
Κι αλίμονο σ' αυτούς που δεν φίλησαν ποτέ
Υγρά τα  χείλη υφάντρας.
Τη χάσανε την ηδονή
Να στερεώνονται  στο σχέδιο
Όπως αστέρια ψίχουλα

Καταδικάζονται σε θλιβερή ζωή αλυπίας
Κι αφήνουν πίσω μόνο μπάζα
Χώμα ποτέ

Γεωργία Δεληγιαννοπούλου