Σε περιδίνηση πάλι το άπιαστο κυνηγώ,
τα φτερά μου ξετυλίγουν βράχια πελαγίσια
κι η ανάσα μου καυτή σπάει στο κύμα.
Τόσο ψηλά και τόσο μέσα να βρεθώ,
να μιλώ τη γλώσσα του αγέρα
κι αρμύρα να θεριεύει την περπατησιά μου.
Προσευχή στο πέραν του σύμπαντος τούτου ασκώ.
Στο άρρητο επέκεινα υποκλίνομαι το πρωί
όταν ευχαριστώ την Ιδέα της ζωής
που’ ναι ωραία κι ας μην το φανερώνει η στιγμή.
Σ’ αναζητώ πέρα απ’ τις λεωφόρους της αιχμής.
Μόλις πρόσφατα ομολόγησα την ήττα μου
μέσα στο ετερόκλητο βίαιο πλήθος…
Σε ποιους καλείται ο άνθρωπος να λογοδοτήσει;
Πόσο πολύ, τόσα πολλά, με πυρπολούν ακόμα…
(ανέκδοτο ποίημα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου