Πάω στοίχημα ότι οι περισσότεροι τον έχετε συναντήσει. Σε άκυρο χρόνο και τόπο. Πολύ πρωί, όταν τα σκουπιδιάρικα σαρώνουν την πόλη και νύχτες αξημέρωτες όταν μ’ ένα τσιγάρο χαρτογραφείς το μέλλον. Αν ανακαλέσεις ένα τέτοιο πλάνο, θα τον θυμηθείς στην άκρη της εικόνας. Κοντοστέκεται ανέστιος, φορτωμένος σπαράγματα βίας κι ονείρων παιδικών. Αναζητά δείγματα ζωής. Ιχνηλατεί το τρόπαιο που θα τον οδηγήσει αλλού. Σε μια καλύτερη συνθήκη.
Πάω και δεύτερο στοίχημα ότι αν γινόταν δημοσκόπηση, με το ερώτημα αν ο λεγάμενος είναι πρόσφυγας ή γηγενής, οι περισσότεροι θα απαντούσαν το πρώτο. Όχι ότι αυτό θα άλλαζε κάτι στη μοίρα του ή στη συλλογική οπτική. Ο άνθρωπος αυτός παραμένει αόρατος. Μετακινείται συχνά από την άκρη της εικόνας προς το κέντρο, τον έχουμε δει σε φωτογραφίες κι άλλοτε πάλι φεύγει και κάποιος άλλος παίρνει τη θέση του. Η θέα του απορρυθμίζει την Τάξη κι όταν η ανάγκη του για επιβίωση γίνεται διεκδίκηση ζωής, την τρομοκρατεί.
Έτσι όπως το σκέπτομαι, στα πλήθη αυτών των αοράτων σπαρταρά η ψυχή του Δον Κιχώτη. Καλό τους ταξίδι.
Ανέκδοτο το ποίημα, δώρο στο βλογ....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου