.... από τ ο έργο του Οδυσσέα Ελύτη

.... που πάλι τον βρήκα μπροστά μου.... Και μοιράζομαι τα διαμάντια του... Καλή χρονιά... Με πνεύμα!

απόσπασμα από το Αἰῶνος εἴδωλον

Τί  σβηστήρας ἄραγες  νὰ ὑπάρχει

Γιὰ τὴν μέσα μας ἀσκήμια  τί νὰ μετα-

Στοιχειώνει τόσων χρόνων σκλαβιά; Καίσαρες  ἐσεῖς

Ἀπὸ τὸν ἄλλο κόσμο, μετανοημένοι, πέστε μας

Ποιὸ φύλλο, ποιὸ πουλί, ποιὸς κῆπος μὲς στὴ θάλασσα

Σπῶντας τοῦ Μαΐου τὰ κύματα, νὰ ἰσοσταθμίσει γίνεται

Τὸν πόνο

Τὸν σωματικό

Ποὺ ἆν ἕνας μόνος τὸν ὑφίσταται, ὅλοι μας φωνάζουμε:

Ὡς πότε, ὡςπότε

(….)

 .-.-.-.-.

VILLA NATACHA

Ἄνθρωπε, ἄθελά σου,

Κακέ – παρ’ ὀλίγο ἡ τύχη σου ἄλλη.

Σ’ ἕνα, ἔστω, λουλούδι ἀντίκρυ ἆν ἤξερες

Νὰ πολιτεύεσαι

Σωστά, θὰ τὰ ΄χες ὅλα. Ἐπειδὴ ‘απ’  τὰ λὶγα, μερικὲς φορὲς

Κι ἀπὸ τὸ ἕνα - ἔτσι ὁ ἔρωτας –

Γνωρίζουμε τὰ ὑπόλοιπα. Μόνο τὸ πλῆθος να:

Στὸ χεῖλος τῶν πραγμάτων στέκει

ὅλα τὰ θέλει καὶ τα παίρνει καὶ δὲν τοῦ μένει τίποτα

(…)

Λέω, ναί, πρέπει νὰ ἔχουν φτάσει

Ὁ πόλεμος στὸ τέρμα του, καὶ ὁ Τύραννος στὴν πτώση του

Καὶ ὁ φόβος τοῦ ἔρωτα μπρὸς στὴ γυμνὴ γυναίκα.

Ἔχουνε φτάσει, ἔχουνε φτάσει καὶ μόνο ἐμεῖς δὲ βλέπουμε

Παρὰ ψαύοντας ὁλοένα πέφτουμε στὰ φαντάσματα πόνου

Ἄγγελε, σὒ ποὺ κάπου ἐδῶ γύρω πετᾶς

Πολυπαθὴς κι ἀόρατος, πιάσε μου τὸ χέρι

Χρυσωμένες ἔχουν τὶς παγίδες οἱ ἄνθρωποι

κι ἔχω ἀνάγκη νὰ μείνω ἀπ’ ἔξω

(…)

 .-.-.-.-.

ΕΛΥΤΟΝΗΣΟΣ

(…)

Κι ἂς μὴν ἔνιωσε ποτὲ κανεὶς

Τοῦ  μέλλοντος ἀρχαιολόγος

Καὶ τῶν ἐπουρανίων

Πόσα δάκρυα χύθηκαν. Ὅμως μάταια ὄχι!

Ἐπειδὴ τὰ δάκρυα εἶναι κι αὐτὰ

Πατρίδα ποὺ δὲ χάνεται

Κεῖ ποὺ γυαλίσαν κάποτε

ὕστερα ἡ ἀλήθεια ἦρθε.