πετροπαιχνιδιάτορες...

Καμαρώνω...
Και θλίβομαι...
Ήταν όμορφη η βραδιά στο θέατρο της Πεύκης. Τα παιδιά δροσερά, όμορφα, δοσμένα στη χαρά του θεάτρου... Μίλησαν τον Ήλιο, τραγούδησαν, χόρεψαν...
Αλλά...όλα τα κατάπιε (πάλι) η μαύρη τρύπα του δημόσιου λόγου, της δημόσιας γραφειοκρατίας, της δημόσιας εικόνας, της δημόσιας εκπαίδευσης,  και δεν ξέρω κι εγώ ποιου άλλου δημόσιου και ιδιωτικού συμπλέγματος...
Ήταν τόσο όμορφα!
Κι η ανθρώπινη βλακεία μας έκλεψε ολωνών ένα μέρος της χαράς....

Εδώ τα παιδιά τραγουδούν Όμορφη και παράξενη πατρίδα" και, ναι, στον προτζέκτορα κομμένα κεφάλια βλέπουμε. Είναι ένα από τα πρόσωπα της παράξενης πατρίδας αυτό. Όσοι περίμεναν να δουν παραλίες απογοητεύτηκαν...

Η Μαρίνα κατατροπώνει το Διάβολο στην εξαιρετική χορογραφία της  Γκέλλυς Χρυσοσπαθη. Αυθαίρετη η προσθήκη της ιστορίας της Μαρίνας στο ποίημα, το αναγνωρίζω, αλλά έτσι μπορούν τα παιδιά να νιώσουν πώς μπορεί κανείς να αρθεί στη σφαίρα του Ήλιου χωρίς ανούσιες αναλύσεις φιλολογικές...

Εμείς πάντως οι εμπλεκόμενοι στο παιχνίδι της παράστασης γίναμε πετροπαιχνιδιάτορες. Έστω για λίγο..

Τα παιδία παίζει... Τραγουδώντας τον "Μενεξέ"...

Εδώ ορισμένες διευκρινίσεις για το εγχείρημα:http://boukalistithalassa.blogspot.gr/2015/05/2.html