Αηδόνα

Το βράδυ με ξυπνούν αηδόνια
στις κλάρες της τσικουδιάς κουρνιάζουν μέχρι το ξημέρωμα
και δεν αφήνουν το θειάφι των ονείρων να με καταπιεί

Από τις παύσεις της τρίλιας όμως ξεχύνονται εφιάλτες
-εδώ και μέρες βαριά η πατούσα των ονείρων μου
μπορεί κάποιο παιδί που πνίγεται και φταίω εγώ
μπορεί το ευσταθές μου πένθος
μπορεί οι νεκροί που αγάπησα και  διαρκώς επιστρέφουν
κι οι τόποι κατεστραμμένοι
μπορεί κι αυτός ο τρισκατάρατος καιρός
Απρίλης παγερός
κι άνθρωποι λεηλατημένης λαλιάς
που τα δόντια τους με λιώσανε
για  να μιλήσουν τα ακατανόμαστα τους έργα.

Δεν έχει ήρωες ο ύπνος μου
μονάχα αθύρματα

Όμως η τρίλια χορεύει μέσα στα μαλλιά μου
μέχρι τις έξι παρά

μετά σωπαίνει ο χρυσός
η αηδόνα μου αποχωρεί
με αφήνει στη σιδεριά του ύπνου
στη σκουριά της μέρας
στον Απρίλη τον ξένο
στο δράμα που ελλοχεύει

Γ.Δ.