Δημήτρης Κοσμόπουλος από το Κροῦσμα

Eadem sed aliter

Νυχτώνω κι οὔτε ἕνα ἄστρο μου δὲν λέει ν' ἀνάψει.

Ὦ κρεμασμένη ἀγάπη στὸν Σταυρό. Κατάδικε Ἱερέ,

καταδικέ μου.

Σ' ἀφήσαμε ὅλοι, ὅμως Ἐσὺ δὲν ἄφησες κανέναν. Θεέ

μου.

Ποὺ μὲ κατέστησες ἐξ αἵματός Σου συγγενὴ κι ἂς μ' εἶχα

θάψει.

Τῆς πέτρας μου τὰ ὕφαλα, τὰ ΄καψε σκοτεινὸ νερό.

Ὦ τοῦ Σταυροῦ Κατάδικε Ἱερέ, καταδικέ μου.

 Νυχτομαχία, νύχτα μὲ πέπλα ἐννιὰ γιορτή, κι ὁ θάνατος

φάντης καρό.

Ζωή μου, ἀπαρομοίαστο εἶδος τοῦ θανάτου, ράκος τοῦ

ἀνέμου.

Ζωντάνεψέ μας! Κι ἂς πεθαίνουμε κάθε στιγμὴ ἀφοῦ

ἔκανες κάαθε θανή μας νέα γέννα.

Γιορτὴ τῆς γλώσσας μου στὴν στάχτη μέσα νεόφυτη

παρθένα.

Αἱμορραγεῖ ὁ οὐρανὸς καὶ τῆς πλευρᾶς Σου ὁ κρουνὸς

εἶναι τῆς δίψας μου ἡ πυγμή.

Κέδρος, 2011