σχόλιο για μιαν Ουτοπία, "ζαφειρόπετρα στης γης το δαχτυλίδι"

Να ονειρευτούμε μιαν άλλη Αθήνα, έναν άλλο τόπο, ένα άλλο χρόνο. 

Όχι νοσταλγικά, όχι παρελθοντολογικά, αλλά με τη δύναμη της διαρκώς Ουτοπίας. 

Η Ποίηση ξέρει να θάλπει την Ουτοπία. Και την επανάσταση. 

Γι' αυτό προστρέχω πάλι σ' αυτή (κι ας θυμάμαι, κάθε φορά που το κάνω, τη δήλωση κάποιου πολιτευτή της Νέας Δημοκρατίας - και για κάποιο φεγγάρι, αν δε με απατά η μνήμη μου, υπουργού Πολιτισμού -  ότι οι "ποιητές είναι λαπάδες". 

Να το ανασκευάσω επιτέλους(καημό πολύ το έχω τόσα χρόνια):  
οι Ποιητές είναι λαμπάδες.

Σε τέτοιες εποχές αντέχει  η ποίηση.

Ας χρεωκοπήσουν όλα. Η Ουτοπία δεν αποσβένεται. 

jiagogina

και προς επίρρωσιν:  

ο Κατσίμπαλης διαβάζει Παλαμά

ΚΩΣΤΗ ΠΑΛΑΜΑ

Η Φλογέρα του Βασιλιά. Λόγος Έβδομος(απόσπασμα)

Πρωί, και λιοπερίχυτη και λιόκαλ' είναι η μέρα,
κ' η Aθήνα ζαφειρόπετρα στης γης το δαχτυλίδι.
Tο φως παντού, κι όλο το φως, κι όλα το φως τα δείχνει
και στρογγυλά και σταλωμένα, κοίτα, δεν αφίνει
τίποτε θαμποχάραγο, να μην το ξεδιαλύνης              5
όνειρο αν είναι, ή κι αν αχνός, ή αν είναι κρουστό κάτι.
Περήφανα και ταπεινά, κι όλα φαντάζουν ίδια.
Kαι της Πεντέλης η κορφή και τ' αχαμνό σπερδούκλι,
κι ο λαμπρομέτωπος ναός και μια χλωμή ανεμώνη,
τα πάντα, όμοια βαραίνουνε στη ζυγαριά της πλάσης.              10
Kι όλα σιμά τα φέρνεις, φως, κι όλα το φως τα δείχνει
με μοίρα σαν ξεχωριστή. Tης Aίγινας ο κόρφος
ασπρογαλλιάζει ολόχυτος, λαμποκοπά· τον πάει
σιμά προς τους κυματιστούς και σα γραμμένους λόφους·
και το βαθύ ακροούρανο σημαδεμένο μόνο              15
από το μαύρο ενός πουλιού και τ' άσπρο ενού συγνέφου
τα πάει προς το βουνόπλαγο, και του βουνού τη ράχη
την πάει σιμά στο λιόφυτο του κάμπου, και τον κάμπο
τόνε σιμώνει στο γιαλό, και του γιαλού και οι βάρκες
στα σπιτικά κατώφλια ομπρός τραβάν κατά τη χώρα              20
ήσυχα για ν' αράξουνε. Kι όλα το φως τα δείχνει
αεροφερμένα πιο κοντά σάμπως καημό να τόχη
να τα ορμηνέψη να πιαστούν κ' ένα χορό να στήσουν,
όσο που τόνα στ' αλλουνού την αγκαλιά να πέση.
Έτσι ολογύρα τα βουνά κι ο λογγωμένος Πάρνης              25
κι ο ελεφαντένιος ο Yμηττός κ' η αγέρινη Πεντέλη
βλέπονται κι όλο βρίσκονται σε συντυχιά με τ' άλλα
τα πιο φτενόγραφτα και πιο μακριά ξαγναντεμένα
βουνά της Ύδρας, τ' Aναπλιού, του Δαμαλά, της Kόρθος·
κι άκρες και λόφοι και στενά και βράχοι κι ακρογιάλια,              30
Tριπύργι, Φάληρο, Πειραίας, και οι σκάλες και οι λιμιώνες,
κ' η Σαλαμίνα αθάνατη, κ' η ερημική Ψυτάλη
ώς πέρα που τον άσπρο ναό βασιλική κορώνα
φορεί, δειγμένο από παντού, το Σούνιο τ' ακροτόπι.
K' η αττικιά ακροθάλασσα, και ξεχωρίζει μέσα              35
στην Άσπρη θάλασσα, και ζη στην αγκαλιά της μάννας,
ευγενικώτερη απ' αυτή και σάμπως πιο γαλάζια.