ΔΟΛΟΣ ΚΑΙ ΦΟΝΟΣ

δόλος, ὁ: Ι (ἐκ ριζ. δελ- τοῦ δέλεαρ)· κυρ. δόλωμα πρὸς ἁλιείαν ιχθύων («δέλεαρ»)· εἶτα, ἔντεχνον μέσον (ὄργανον, μηχάνημα) πρὸς εξαπάτησιν ή σύλληψιν, κάθε πανοῦργον τέχνασμα (ή στρατήγημα) ΙΙ πανουργία, ἀπάτη, δόλος, λατ. dolus.

φόνος, ὁ: (φένω) · ὡς καὶ νῦν, φόνος, φονικό, σκοτωμός, σκότωμα, ανθρωποκτονία, δολοφονία, σφαγή.

δολοφόνος = ὁ διά δόλου φονεύων

Λεξικό Σταματάκου

δόλος: η βούληση κάποιου να συντελέσει με τις πράξεις του ή με οποιονδήποτε άλλο τρόπο στην παραγωγή παράνομου αποτελέσματος ή η γνώση (κάποιου) ότι οι πράξεις του είναι ενδεχόμενο να επιφέρουν παράνομο αποτέλεσμα και η αποδοχή τους

φόνος: σκόπιμη πράξη που έχει ως αποτέλεσμα τον θάνατο κάποιου (σπανιοτ. ζώου)

δολοφονία: 1. η σκόπιμη και προμελετημένη αφαίρεση της ζωής ανθρώπου. 2. (μτφ.) κάθε καταστρεπτική πράξη (κυρ. κατά των έμβιων όντων)

Λεξικό Μπαμπινιώτη

Ανατρέχοντας στα σημεία των λέξεων και στα σημαινόμενά τους, έχω την ανάγκη να προβώ σε έναν επαν-ορισμό της πραγματικότητας, όπως αυτή εκτυλίσσεται στους αθηναϊκούς δρόμους τις τελευταίες μέρες.

Το πρώτο που πρέπει να λεχθεί είναι ότι οι μπάτσοι, νεαρά παιδιά που κάλλιστα θα μπορούσαν να είναι παιδιά μου (είναι ίσως παιδιά μιας συνομήλικής μου, που τα καμαρώνει και τα σταυρώνει, όταν φεύγουν για «δουλειά»), αυτοί οι μπάτσοι, λοιπόν, εκπαιδεύονται εδώ και καιρό να βαράνε με τον τρόπο που  βλέπουμε στα βίντεο. Τα υπόλοιπα είναι για αναμασήματα απ’ τις κατσίκες των ΜΜΕ. Δεν είναι τυφλός θυμός, δεν είναι το ακαταλόγιστο του ψυχικού πάθους, δεν είναι τυχαία περιστατικά που θα παταχθούν, η επιδεξιότητα των αστυνομικών είναι προϊόν  ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ πολύχρονης και έχει στόχευση πολύ συνειδητή. Τα εικοσάχρονα και τριαντάχρονα μπατσόνια μυούνται στο αίμα από διδασκάλους  που φαίνεται πως γνωρίζουν καλά τους κανόνες του παιχνιδιού:  η κλιμακούμενη βία (όπως αυτή με σταθερό ρυθμό εκκολάπτεται στην Ελλάδα την τελευταία εικοσαετία) επιτάσσει όλο και περισσότερο την χειραγώγηση μέσω καταστολής. Και οι βουβές κλωτσιές που τα μπατσόνια στην ηλικία του γιου μου ρίχνουν στο ψαχνό είναι μελετημένα χτυπήματα στο σκληρό τσόφλι του γνωστού αυγού.

Πώς εκκολάπτεται το φίδι το αόρατο μέσα στο ασφαλές του κέλυφος;

Η συνταγή είναι απλή και καθόλου καινούργια. Καινούργια, πρωτόφαντα είναι πάντα τα περιστατικά, οι δομές όμως είναι κοινές στην Ιστορία: Απουσία ορθού λόγου, κρίση, φόβος, αίμα, οργή, φόνος, ανάγκη σωτηρίας, πυγμή.

Είναι έτοιμος ο Νέος Ἐλλην να αντιμετωπίσει το φίδι που σκάει μύτη πίσω από το τσόφλι;

Αυτό είναι το δεύτερο που πρέπει να λεχθεί.  Οι  τρεις νεκροί της Μαρφίν, το μπάχαλο (αδερφάκι του χουλιγκανισμού), οι μαχαιριές στο σώμα του νεκρού μετανάστη, δεν αφήνουν περιθώρια αισιοδοξίας.  

Ανιστόρητα οδεύουμε σε ένα ζοφερό ιστορικό πεπρωμένο.