ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ ΤΟΥ ΕΝΙΑΥΤΟΥ ΚΑΘΩΣ ΞΕΨΥΧΑ

Αφιερωμένα στο Μάκη. Και το κείμενο. Και η βόλτα. Και η μελαγχολία της.

Υπάρχουν χαραμάδες πλούσιες φωσφόρου στον απογευματινό ουρανό. 

Προτιμώ σ'  αυτές να προσβλέπω κι όχι στα κάτωθεν τοπωνύμια τα ονομασμένα από τα ανθρώπινα. Μια νύξη φωτός μού αρκεί. Ουρανέ,"πόθε μακρινέ",  ναι, θα το πω το "ναι", κι ας την προδώσω τη "μάνα", τη γη. Επιστρέφω σ'  αυτήν ούτως ή άλλως, σιγά-σιγά, ή γοργά κι αναπάντεχα, ανεπαίσθητα ή με βόγκους και οιμωγές, υποκλίνομαι στην καμπυλόγραμμη και χαριτωμένη επανέναρξη του τέλους μου, αλλά έτσι, χωρίς να το θέλω, στον ουρανό προσβλέπω, γι'  αυτές τις χαραμάδες φωσφόρου, κι ας κινούνται αυτόνομα κάτωθεν τα ανθρώπινα στους δικούς τους αύλακες του χρόνου. 

Εάν το φως λaμπρυνθεί μέσα στο βλέμμα, εάν το φως διαχυθεί και δονηθεί μέσα σε ύδατα ατμιζόντων αισθημάτων, τότε  το δάκρυ που αναπόφευκτα θα πέσει θα είναι κι αυτό με τη σειρά του φως. Κι ενώ η λύπη στα ανθρώπινα θα επιστρέφει,  το μυστικό του φωτός αποθησαύρισμα  θα παραμένει σε ουράνια σκέπη. 

Έτσι θάλπεται η μελαγχολία μου, καθώς ξεπλέκει τα μαλλιά της η Χρονιά κι οι κοτσίδες της λύνονται, εξαϋλώνοντας μαζί δευτερόλεπτα,  ήμερες μέρες, άγριους μήνες, μνήμες, περιστάσεις, αδικοπραξίες και τύψεις, καθώς τα ερωτήματα  αναδεύουν, ανατριχιάζοντας σαν ιστός αράχνης ξεχασμένος το ταβάνι, καθώς από το χέρι  γλιστράν τα αγγίγματα των ανθρώπων, καθώς το άδικο τριγύρω σαρώνει.  -  αυτό το ενοικούν άδικο που φοράει κάτι παλιόρουχα δικαιοκρισίας. 

Ευχή για τα μελλούμενα δάκρυα...

Να 'ναι φωτερά...

jiagogina