ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ από ΤΑ ΕΥΡΕΤΡΑ

Η ΟΜΟΡΦΙΑ ΤΟΥ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΤΙΚΟΥ

Ω βλέμμα

λάθος κόσμο μου γνώρισες.
Δεν ήταν αυτός.


Ω αντίληψη


εάν ο κόσμος που μου γνώρισες εσύ
είναι ο σωστός


δεν ήταν αυτός.


Το λάθος αίσθημά μου 
κι ο κόσμος του όλος.


ειν' ο σωστός μου κόσμος.

ΚΟΛΑΤΣΙΟ

 στην κόρη μου

Μαθήτρια ή φοιτήτρια
κάπου γύρω εκεί


ωραία ή απλώς άθικτη, στητή ακόμα
επάνω στον έφηβο μίσχο της
κάπου γύρω εκεί


η σάκα χάμω ακουμπισμένη
κι απ'  των μαλλιών τις πυκνές σημειώσεις
προκύπτει ντροπαλό το πρόσωπό της


στέκει πίσω από ένα κάδο απορριμάτων
σκύβει λίγο να μην πολυφαίνετια
και στα κλεφτά δαγκώνει τυρόπιτα μάλλον


αν κρίνω πώς τινάζει 
γύρω από το στόμα  και το μπουφάν της
τα πεσμένα φύλλα


- είναι και τα δεντράκια του πεζόδρομου
που αργομασάνε πάνωθέ της
φύλλα όπου να 'ναι φθινοπωρινά


μικρή μικρή μπουκιά δαγκώνει
με δόντια κάπως δειλά
σκύβοντας λίγο αργά μασούσε
δάγκωνε πάλι
γέμιζε το στόμα της ολόγυρα
φύλλα πάλι
και φύλλα συκής από ντροπή
πόσο γυμνά τη βλέπαν να πεινάει


αργά συγκαλυμμένα κατέβαζε
λίγο πιο κάτω το χάρτινο περιτύλιγμα
της τροφής της, την απογύμνωνε


και ηδονικά κόβοντας
την ένοχη γυμνή άκρη που εξείχε


αργά τη γευόταν με σφιχτά κλεισμένο
της αιδούς το στόμα.


Μου δίνεις και μένα λίγο; της είπα


όχι, όχι απ'  αυτό


θέλω μιαν άκρη μόνο


από αυτή τη ντροπαλή βραδύτητα
με την οποία μασάει τη ζωή η νεότητά σου


να κόψω. 

ΤΗΛΕΓΡΑΦΗΜΑ ΕΠΕΙΓΟΝ

Βάρκα ελήφθη

κουπί και θάλασσα όχι.

Αμέλησες ή τα έκλεψε η ίδια

η μεταφορική τους σημασία;

ΜΠΡΟΣΤΆ Σ'  ΕΝΑ ΕΠΙΤΡΑΠΕΖΙΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ

μεσάνυχτα

Πέθανες από ένα σήμερα ακαριαίο

αγαπημένη μου ημέρα.

Κόσμιο θάνατο επέδειξες

δεν καταδέχτηκες να τον καθυστερήσεις

με καλοπιάσματα

αφιερώνοντάς του ποιήματα

ούτε με παρακάλια πως έχεις μια ανήλικη 

αγάπη ν'  αναθρέψεις και πού θα την αφήσεις.

Σε κοιτάζω τώρα ξαπλωμένη

σε ύπτια στάση, ανάσκελα

πάνω στο άγραφο ατσαλάκωτο

φύλλο του ημερολογίου

στο μαξιλάρι ακουμπάς το κεντημένο

με το μονόγραμμά σου: δεκαοχτώ

Ιανουάριος δύο χιλιάδες δέκα

πόσο γαλήνια δείχνεις, νεανική

άσβηστο ακόμα ως και το ροδαλό

εκείνο ξάναμμα στην όψη

που σου προκαλούσε η μεγάλη ανηφόρα

προς την ανατολή σου.

Από τα τρομερά που έζησες διασχίζοντας

αιώνες ώσπου στο σήμερα να φτάσεις

τίποτα δε φαίνεται

σαν αγάπη ανήλικη απείραχτη φαντάζεις.

Ας είναι ελαφρύ το φύλλο

της αυριανής ημέρας που το γυρίζω τώρα

να σε σκεπάσει

μπρούμυτα πια πεσμένη.

ΑΛΛΗΛΩΝ ΤΑ ΒΑΡΗ

Να βρέχει θέλω όταν.

Όχι δυνατά.

Μίζερα να βρέχει, αποτυχημένα

όχι παραπάνω από σταγόνες

σαν εκείνες που συμπαραστάθηκαν

σε κάθε λιγοστό σημείο της ζωής μου

σταγόνες θέλω να μεταφέρουν

στον ώμο τους με ευλάβεια

όλων μαζί των μεγάλων θλίψεων

τη μικροσκοπική σωρό

αντί λουλούδια άγριες σταγόνες του αγρού

θέλω να με οδηγούν προφυλαγμένη

απ'  τις θανατηφόρες λακκούβες 

της μακαρίας οδού

όπως προφύλαξα κι εγώ τη μικρότητά τους

μην πνιγεί

σε μεγάλο ονείρων κατακλυσμό

μία σταγόνα, η τελευταία όμως, θέλω να μου δώσει

τον δίδυμό της ασπασμό.

ΛΑΘΟΣ ΔΙΑΤΑΞΗ

Στα θαρραλέα φτερά μιας σκέψης

που έχει σχέση ατρόμητη

και με τα πιο επίφοβα

παντοδύναμα ύψη

ανέθεσα

μια και μπαινοβγαίνει στο Θεό

με τόση οικειότητα

να του μεταφέρει

ότι αυτή η διάταξη

απάνω ο ουρανός

ολόκληρος να τίθεται σκεπή

των αοράτων

ενώ η γη κατάχαμα αφημένη

ολόκληρη ξεσκέπαστη να είναι

ξέσκεπα αφήνοντας κι όλα τα ορατά

πώς να το πω

δεν είναι χριστιανική

πρέπει

να κατέβει κάτω εδώ ο ουρανός

η γη να καθρεφτίζεται σ'  αυτόν

να ομορφαίνει

κι επειδή πεθαίνει

ακόμα κι ο καθρεφτισμός της ομορφιάς

μέσα στη θάλασσα να θάβεται

κι αυτός

κι αν σπάζει κι ο καθρέφτης-ουρανός

κατά τη μετακίνηση

κι όλα τα γύρω ύψη

στο θρυψάλιασμά του παρασέρνει

εδώ να ενταφιάζονται

χάμω κι αυτά τα θρύψαλα

δίπλα σε κάθε γήινο κλαδάκι τσακισμένο

έτσι πρέπει 

δίπλα στην επιδιόρθωσή της να κείται

η αρμονία του κόσμου

κι αν ο καθρέφτης είναι

σε κάθε παραλήρημα απαραίτητος

κι όχι μονάχα στο δικό μου ετούτο

ας ανέβει η γη

στη θέση του ουρανού

σ'  αυτή να καθρεφτίζεται ο Θεός

γήινος, πιο καθημερινός, πιο αναγκαίος.

ΤΑ ΕΥΡΕΤΡΑ (2010)

εκδόσεις Ίκαρος