ΧΡΟΝΟΣ
Χρόνια και χρόνια δε λογάριαζε διόλου το χρόνο.
Με λέξεις αντικαθιστούσε απώλειες, στερήσεις, αρνήσεις
φτιάχνοντας με κατάνυξη μικρά φωτοστέφανα
για απλούς ανθρώπους και σκηνές ασήμαντες. Μια τοιχογραφία
γέμισε λίγο λίγο το σπίτι του - τα δυο υπνοδωμάτια,
τη μικρή κάμαρα της μουσικής, το δυτικό πατάρι
και την κουζίνα του ακόμη. Τις νύχτες, μ' ένα λαδοφάναρο,
περιτρέχει το σπίτι του, το παρατηρεί, θαυμάζει -
να, ο Πέτρος, η Μάρθα, η Μαρία, να, ο Γώγος, ο Τέλης,
να, ο βράχος της Μονοβασιάς, να, η θάλασσα απαστράπτουσα
στο λιόγερμα της Σάμου - τι νιάτα, θε μου, τι αιώνες -
όμως αυτός πού βρίσκεται; πού είναι; Λείπει.
Ένας ήσυχος γέρος, λυπημένος, μ' ένα φανάρι.
Καρλόβασι, 23. VII. 87
από τη συλλογή
"Αργά, πολύ αργά μέσα στην νύχτα"
από τη συλλογή "Αργά, πολύ αργά μέσα στη νύχτα"
ΑΥΤΟ ΜΟΝΑΧΑ
Επίμονος άνθρωπος. Στο πείσμα του χρόνου ισχυρίζεται:
"έρωτας, ποίηση, φως". Σ' ένα σπιρτόξυλο χτίζει
μια πολιτεία με σπίτια, δέντρα, αγάλματα, πλατείες,
με ωραίες βιτρίνες, με μπαλκόνια, καρέκλες, κιθάρες,
με αληθινούς κατοίκους κι ευγενικούς τροχονόμους.
Τα τραίνα
φτάνουν κανονικά στην ώρα τους. Το τελευταίο ξεφορτώνει
μικρά τραπεζάκια μαρμάρινα παραθαλάσσιου κέντρου
όπου ιδρωμένοι κωπηλάτες με όμορφα κορίτσια
πίνουνε παγωμένες λεμονάδες κοιτώντας τα πλοία.
Αυτό μονάχα θέλησα να πω κι ας μη με πιστέψουν.
Καρλόβασι 7.VII.87
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου