βολβοί

Πέρασαν οι γιορτές, ανταλλάξαμε φιλιά στο μάγουλο, δώρα κι ευχές, φάγαμε, παχύναμε κι ο χρόνος γύρισε τον τροχό του και ξανά η ρόδα στριφογυρνά. Τόσο γρήγορα που νομίζεις ότι τίποτα δεν κινείται, ότι όλα μένουν αδιατάραχτα κι όμοια, τα πρόσωπα, τα κορμιά, τα αισθήματα, οι πόλεις, οι δρόμοι, οι ουρανοί, το έβγα της μέρας, το φεύγα της νύχτας, τα πρωινά πουλιά στο πεύκο δίπλα, ο υστερικός σκύλος στον απέναντι κήπο, όλα στη θέση τους, ενοχλητικά και μη, χαρούμενα και λυπηρά, μια χειρονομία της σφαίρας.
Πέρασαν οι γιορτές (μαζί και τα φιλιά, τα μάγουλα, τα δώρα, οι ευχές, τα γλυκά – τα κιλά μείναν, αυτό είναι άλλο θέμα) κι αυτός ο επαίτης της πραγματικότητας, ο νους, πάλι σκαρφίζεται ότι πορεύεται σε ευθεία, ότι θα συναντηθεί με ένα χάπι εντ και μετά μια καινούργια ιστορία θα ξαναρχίσει. Οι νέοι θα ονειρεύονται να μεγαλώσουν, οι μεγάλοι να ευτυχήσουν, οι πιο μεγάλοι να μακροημερεύσουν, οι ακόμα πιο μεγάλοι να βγουν στη σύνταξη και να πάνε κάποιο ταξίδι σε κόσμους του μύθου που μια ζωή ήταν εξορισμένοι από την πραγματικότητα.
Το φουρφούρισμα της ρόδας δεν ακούγεται, δεν το αντέχει η ακοή, γιατί έχει μέσα του τη σκουριά των ημερών και κάτι πνιχτούς ήχους από ζωικό λίπασμα. Ανθρώπινες ζωές που καθημερινά παραδίνονται στη ρόδα, γιατί αυτό είναι το πεπρωμένο τους. Το αν αυτοί οι ήχοι μπορούν να τραγουδηθούν, είναι ένα ζήτημα. Είναι το ευκτέο. Το εφικτό είναι να καλλιεργείς ένα κήπο και τώρα όπου να ‘ναι να περιμένεις ν’ ανθίσουν οι βολβοί. Φρέζιες, ίριδες, νάρκισσοι, νεραγκούλες, τέτοια όντα.
Αυτή είναι η ευχή μου για το νέο έτος. Προσβλέποντας στο αβυσσαλέο που η σφαίρα του δίνει τροχιά, ας καλλιεργούμε βολβούς. Τους πιο καλλίφωνους μπορεί ίσως
«του κύκλου τα γυρίσματα που ανεβοκατεβαίνου,
και του τροχού, που ώρες ψηλά κι ώρες στα βάθη πηαίνου
με του καιρού τ’ αλλάματα, π’ αναπαημό δεν έχου
μα στο καλό κι εις το κακό περιπατούν και τρέχου,
και των αρμάτω οι ταραχές, όχθριτες και τα βάρη,
του έρωτα οι μπόρεσες και τση φιλιάς η χάρη…»
να τους παρακινήσουν αυτή τη χειρονομία της σφαίρας να τη μεταγράψουν σε ανθρώπινο βλέμμα.
Βολβός κι αυτός που ανθίζει πρόσωπα.
jiagogina