…αυτό το διαρκώς παιδί
μου σπατάλησε όλα μου τα λεφτά
διαρκώς, διαρκώς μένοντας
φέγγος μακρινής φρυκτωρίας
αχνοτρέμοντας από λόφο σε λόφο
ένα άγγελμα για τους ξάγρυπνους:
«διαρκείας, διαρκείας ο θάνατός μου
κι εγώ πάλι στα σπάργανα εδώ.
Πού θα πάει; Θα με ζητήσεις ξανά
μόλις σκαλώσεις στον ίσκιο της συκιάς.
Μα δεν έρχομαι στο φόβο ποτέ.
Στον όλβο μόνο… »
Και γελάει μες στον αντίλαλο του αντικρινού βουνού.
Πάμπτωχη μ’ έχει αφήσει με τα καπρίτσια του…
25/6/2015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου