Συστρατευτείτε στον Άνθρωπο

Προσπαθώ να αντισταθώ κι από κάπου να πιαστώ.

Σήμερα, δουλεύοντας με τη θεατρική ομάδα τη "Χειμερινή Βοήθεια" του Μπρεχτ, από τον Τρόμο και την Αθλιότητα του Γ΄ Ράιχ,  αναζητούσαμε το ήθος και το ύφος των ΕΣ -Α που μπαίνουν στο σπίτι της γριάς προσφέροντας στην αρχή μήλα, ρούχα και χρήματα  και λίγο μετά συλλαμβάνοντας τη νύφη της. Η αναζήτηση μας έφερε στο λεξιλόγιο και στο ύφος των χρυσαυγιτών.  Κι από κει η κουβέντα διολίσθησε -  κι εγώ δεν ξέρω πώς -  στη δολοφονία του Ίλι Καρέλι μέσα στις φυλακές  Τα μέχρι εκείνη τη στιγμή δεκτικά και ανοιχτόμυαλα παιδιά της ομάδας, τα οποία, σημειωτέον, δουλεύουν ένα αντιφασιστικό έργο για αρκετούς μήνες, και με αρκετές και επαναλαμβανόμενες θεωρητικές και ιστορικές νύξεις, ξαφνικά -  με αιχμή του δόρατος τα αγόρια - πήραν φωτιά, τα μάτια τους άστραψαν από θυμό κι άρχισαν να φωνάζουν ότι του άξιζε του Αλβανού αυτός ο θάνατος γιατί ο ίδιος πριν λίγο είχε δολοφονήσει χωρίς λόγο έναν ανύποπτο σωφρονιστικό υπάλληλο, κόβοντας του το λαιμό με μαχαίρι  Κι άφησε τα παιδιά του ορφανά.

Αυτή ήταν η στιγμή που τα παιδιά ήρθαν με όλο τους τον εαυτό στην ομάδα, στην πιο δημιουργική της μέχρι τώρα εργασίας της. Γιατί μίλησαν τον δικό τους λόγο, ο οποίος είχε κρυμμένο πίσω από τον ανεξέλεγκτο θυμό αποκλειστικά και μόνο ΦΟΒΟ, πολύ φόβο. 

Ακούστηκαν πολλά:  πολλές φορές ότι συμφωνούν με τα όσα λέει η Χρυσή Αυγή, ότι όταν εγκληματείς σου αξίζει ο θάνατο και μόνο ο θάνατος, ότι πρέπει να καθιερωθεί η θανατική ποινή, ότι τα βασανιστήρια ήταν για τον φονιά μια δίκαιη τιμωρία και άλλα πολλά. 

Πήρα φωτιά κι εγώ κι άρχισα να μιλάω. Όλο το περιβάλλον στην ομάδα άλλαξε αιφνίδια. Είχα τη σπάνια ευκαιρία να κατάσχω πλήρως την προσοχή τους για αρκετή ώρα, γιατί φυσικά εναντιώθηκα έντονα στις απόψεις τους. Στην θυελλώδη μας συζήτηση ήρθε μέσα κάποια στιγμή και η καθαρίστρια του  σχολείου και συμμετείχε κι αυτή με πάθος. Και δεν ήμουνα πια μόνη. Είχα δίπλα μου σύμμαχο την υπέροχη καθαρίστρια του σχολείου...

Πολλά θέματα πέσαν καταιγιστικά στη συζήτηση:  τι είναι σωφρονισμός, έχει ή δεν έχει το κράτος το θεσμικό δικαίωμα να αφαιρεί ανθρώπινη ζωή; Γιατί δεν το έχει;  Μπορεί κι ο χειρότερος φονιάς να μετανοήσει; Το να απαντάς στη βία με βία την εξαλείφει; Δεχόμαστε το Διαφωτισμό ("Τον κάνουμε φέτος, κυρία"); Κυρίως όμως και πάνω από όλα:  Τι είναι ανθρωπιά και τι είναι θηριωδία;  Και με ποιον συντασσόμαστε εμείς; Με το Θηρίο ή με τον ΑΝΘΡΩΠΟ;  Mε τον βασανιστή του Μεσαίωνα, με το μίσος και τη μισαλλοδοξία; Τα θυμωμένα παιδιά με ρώτησαν -ποιος είναι ο Άνθρωπος. Τους έδειξα τη σκηνή και την σταματημένη μας πρόβα. Πάνω στη σκηνή τα κορίτσια της Χειμερινής Βοήθειας ήταν ακόμα στις θέσεις τους αποσβολωμένα. 

Άνθρωπος είναι η τέχνη, η ποίηση ο Λόγος, ο Έρωτας, η έρευνα, η κοινωνία. Τα άλλα είναι Χάος.

Η ώρα πέρασε, ακόμα μιλούσαμε και κανείς δεν αποφάσιζε να φύγει. Προς το τέλος της κουβέντας μια κοπέλα της ομάδας προσπαθούσε ακόμα να ξεκαθαρίσει πότε νομιμοποιείται κανείς να σκοτώσει κάποιον, κι έφερε το παράδειγμα του κλέφτη που μπαίνει στο σπίτι σου οπλισμένος....

Το συμπέρασμα μου: Φοβόμαστε... Πολύ φοβόμαστε... Κι εμείς και τα παιδιά μας. Δικαίως, σε μια ελλαδική κοινωνία προχωρημένης αποσύνθεσης, και σε ένα παγκόσμιο περιβάλλον που δεν υπάρχει αχτίδα φωτός. Αλλά  όσο πιο πολύ φοβόμαστε, τόσο πιο κοντά στην αλογία βρισκόμαστε... Μήπως με κάποιο τρόπο πρέπει να αναμετρηθούμε με το φόβο υψώνοντας το βλέμμα μας ως το ανάστημα του Ανθρώπου;

 Είδα σήμερα  εφήβους  φοβισμένους συγχυσμένους,  θυμωμένους...  Είδα με δέος την αυριανή μας μέρα...

Συστρατευτείτε, τους είπα, στον Άνθρωπο... 

Και τα μάτια μου έτρεχαν.

Jiagogina

άλλως, Γεωργία Δ.