το τέλος του κόσμου και η ποιητική δημιουργία του

Τέλος του κόσμου;
Δεν ξέρω να πω...

Σίγουρα, όχι, ο κόσμος μας δεν έχει φτάσει στην ολοκλήρωσή του για να διαγράψει αυτό το θριαμβευτικό αθλητικό τελικό φίνις, με το ρίγος των ιαχών. Το αναφαινόμενο τέλος του είναι  ελεγεία μιας γενιάς, μιας (ή πολλών) κοινωνιών, και σίγουρα ενός καπιταλισμού. Κι αυτό το τέλος συμπαρασύρει στην καταβαράθρωσή του, μαζί με όλο το σκουπιδαριό των ιδεολογιών, των θελημάτων και των πράξεων,  και ανθρώπους, σάρκα και αίμα, όπως άλλωστε συμβαίνει πάντα στην ιστορία.

Ο ήλιος μας θα εκραγεί κάποια στιγμή, κι όλοι θα γίνουμε παρανάλωμα, δεν υπάρχει αμφιβολία. Το θέμα είναι: πριν εκραγεί ο ήλιος, πριν γίνουμε αστρόσκονη του διαστήματος, τι χειρονομία διαγράφουμε στο στερέωμα, στη δεξαμενή της Ιστορίας; Η μέχρι στιγμής χειρονομία είναι αποκαρδιωτική, έστω μέσα στη διαπάλη της με την ομορφιά και την ασκήμια.Φαντάζομαι κάποιους μελλοντικούς ανθρώπους να κοιτούν εδώ πίσω τις μέρες μας με συγκατάβαση και ίσως λίγη θλίψη και μετά να κλείνουν το βιβλίο "Οι εποχές του πρωτογονισμού". 

Αισιόδοξη είμαι. Ότι ο κόσμος θα ζήσει και θα αναπτυχθεί. Αλλά, ναι, ζούμε, στις εποχές του πρωτογονισμού, σ' αυτό το παχύ σκοτάδι που μόνο η ποίηση (εδώ η κινηματογραφική) μπορεί λίγο να του αυθαδιάσει και να το ξορκίσει.

Προσωπικά,  αντέχω να πονάω με την ποίηση που έχει "Το άλογο του Τορίνο". Αλλά αυτά είναι γούστα. Ο καθένας πονάει και κάνει ποίηση τον πόνο του με το δικό του τρόπο...

Ποια ποίηση προτιμάτε;