12.9.11

Λαϊκό θέαμα και επανάσταση

Ω πατρίδα μου, τόσο όμορφη και χαμένη!

Στις 12 Μαρτίου 2011, ο Silvio Berlusconi κλήθηκε να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα. Η Ιταλία γιόρταζε τα 150 χρόνια από την ίδρυσή της και με αυτή την ευκαιρία, στην όπερα της Ρώμης, δόθηκε μια παράσταση όπερας, της πιο συμβολικής αυτής της ενοποίησης: Nabucco του Giuseppe Verdi υπό τη διεύθυνση του Riccardo Muti.
Το έργο Nabucco του Verdi είναι ένα έργο τόσο μουσικό όσο και πολιτικό: αφορά την ιστορία της σκλαβιάς των Εβραίων στη Βαβυλώνα, και η περίφημη άρια «Va pensiero» τραγουδιέται από τους καταπιεσμένους σκλάβους. Στην Ιταλία, το τραγούδι αυτό είναι το σύμβολο της αναζήτησης της ελευθερίας του λαού, ο οποίος στα 1840 – όταν και γράφτηκε η όπερα - ήταν καταπιεσμένος από την αυτοκρατορία των Αψβούργων, και πάλευε μέχρι τη δημιουργία της ενωμένης Ιταλίας.
Πριν αρχίσει η συναυλία, ο Gianni Alemanno, δήμαρχος της Ρώμης, ανέβηκε στη σκηνή για να καταγγείλει τις μειώσεις της κυβέρνησης στον προϋπολογισμό για τον πολιτισμό. Και αυτό, ενώ ο Alemanno είναι μέλος του κυβερνώντος κόμματος και πρώην υπουργός του Berlusconi.
Αυτή η πολιτική παρέμβαση, σε μια πολιτιστική στιγμή από τις πιο συμβολικές για την Ιταλία, προκάλεσε ένα απροσδόκητο αποτέλεσμα, ιδίως τη στιγμή που ο ίδιος ο Berlusconi ήταν παρών στη συναυλία.
Όπως δήλωσε στους Times o Ricardo Muti, διευθυντής της ορχήστρας, «…ήταν μια βραδιά αληθινής επανάστασης». 

«Στην αρχή, υπήρχε ένα μεγάλο χειροκρότημα από το κοινό. Στη συνέχεια ξεκινήσαμε τη συναυλία. Όλα πήγαιναν πολύ καλά, αλλά όταν φτάσαμε στο σημείο του Va pensiero, αισθάνθηκα αμέσως ότι η ατμόσφαιρα ήταν τεταμένη στο κοινό. Υπάρχουν πράγματα που δεν μπορείτε να περιγράψετε, αλλά που τα αισθάνεστε. Πριν, υπερίσχυε η σιωπή του κοινού. Τη στιγμή όμως που το κοινό κατάλαβε ότι θα ξεκινούσε το Va pensiero, η σιωπή γέμισε από μια πραγματική θέρμη. Μπορούσαμε να αισθανθούμε τη σπλαχνική αντίδραση του κοινού στο θρήνο των σκλάβων που τραγουδούνε « Oh ma patrie, si belle et perdue!». (Ω πατρίδα μου, τόσο όμορφη και χαμένη)

Ενώ η χορωδία έφτανε στο τέλος, στο κοινό κάποιοι είχαν ήδη αρχίσει να φωνάζουν «Bis». Το κοινό άρχισε να φωνάζει «Vive l’Italie!» και «Vive Verdi!». Άνθρωποι από τα θεωρεία άρχισαν να πετούν χαρτιά συμπληρωμένα με πατριωτικά μηνύματα –κάποια έγραφαν «Muti, sénateur à vie».
Αν και το είχε κάνει για μία και μοναδική φορά στη Σκάλα του Μιλάνου το 1986, ο Muti δίσταζε να κάνει ένα bis για το Va pensiero. Για αυτόν, μία όπερα πρέπει να πηγαίνει από την αρχή ως το τέλος.  

«Δεν ήθελα να παίξουν απλά ένα encore. Θα έπρεπε να υπάρχει μια ιδιαίτερη πρόθεση».

Όμως στο κοινό είχε ήδη ξυπνήσει το πατριωτικό συναίσθημα. Με μία θεατρική κίνηση, ο διευθυντής της ορχήστρας γύρισε τελικά την πλάτη στο podium, κοιτάζοντας το κοινό και τον Berlusconi, και είπε τα εξής:
[Αφού οι εκκλήσεις του κοινού για ένα bis έχουν σταματήσει, από το κοινό ακούγεται «Ζήτω η Ιταλία»]

«Ναι συμφωνώ με αυτό «Ζήτω η Ιταλία» αλλά (χειροκροτήματα) «δεν είμαι πια 30 ετών και έχω ζήσει τη ζωή μου, όμως σαν ένας Ιταλός που έχει γυρίσει τον κόσμο, ντρέπομαι για όσα συμβαίνουν στη χώρα μου. Για αυτό συναινώ με το αίτημά σας για bis για το Va pensiero. Δεν είναι μόνο για την πατριωτική χαρά που αισθάνομαι, αλλά γιατί απόψε, και ενώ διεύθυνα τη χορωδία που τραγουδούσε «Ω πατρίδα μου, όμορφη και χαμένη» σκέφτηκα ότι αν συνεχίσουμε έτσι, θα σκοτώσουμε τον πολιτισμό πάνω στον οποίο οικοδομήθηκε η ιστορία της Ιταλίας. Και σε αυτή την περίπτωση, εμείς, η πατρίδα μας, θα είναι πραγματικά «όμορφη και χαμένη». 

[Επευφημίες, συμπεριλαμβανομένων και των καλλιτεχνών πάνω στη σκηνή]

«Θα ήθελα τώρα… πρέπει να δώσουμε νόημα σε αυτό το τραγούδι. Αφού είμαστε στο Σπίτι μας, το θέατρο της πρωτεύουσας, και με μία χορωδία που τραγούδησε περίφημα, και που συνοδεύεται περίφημα, αν θέλετε, σας προτείνω να ενωθείτε μαζί μας και να τραγουδήσουμε όλοι μαζί».
 
Έτσι προσκάλεσε το κοινό να τραγουδήσει μαζί με τη χορωδία των σκλάβων.

«Είδα ομάδες ανθρώπων να σηκώνονται. Όλη η Όπερα της Ρώμης σηκώθηκε. Η χορωδία επίσης σηκώθηκε. Ήταν μια μαγική στιγμή μέσα στην όπερα. Εκείνη τη βραδιά δεν ήταν μόνο μια συναυλία του Nabucco, αλλά επίσης ήταν μια δήλωση του θεάτρου της πρωτεύουσας υπ’ όψη των πολιτικών».

( απολαύστε ό,τι συνέβη.....)
ευχαριστώ πολύ την Κ. που μου έστειλε αυτή την σπάνια δημιουργική στιγμή: ο πολιτισμός να συναντά την πολιτική και η τέχνη να γίνεται ανθρωπιά. Εύχομαι μια τέτοια αφύπνιση να μπορούμε να τη ζούμε κι εμείς εδώ...

4 σχόλια:

ΕΡΑΝΙΣΤΗΣ είπε...

Ή εχουμε τις ίδιες πηγές ή μας δονούν οι ίδιες σκέψεις.

Γεωργία Δεληγιαννοπούλου είπε...

Η διάζευξη παραπλανητική... Μας δονούν οι ίδιες σκέψεις σίγουρα, γιατί έχουμε την ίδια πηγή!

Verdi είπε...

Οκ, ωραίο. Αλλά λαϊκό θέαμα μια όπερα παρουσία του Μπερλουσκόνι, όπου τα εισιτήρια ή ο τρόπος για να παραβρεθείς μάλλον θα ήταν να είσαι μέλος κάποιου ΣΕΒ ή κάποιου Ιδρύματος Λαμπράκη για παράδειγμα, δεν το λες. Ούτε επανάσταση το λες. Για να μη χάνουν οι λέξεις εντελώς το νόημα τους. Χωρίς να θέλω να μειώσω τη σημασία ενός γεγονότος όπως αυτό, και κυρίως όσον αφορά τον προϋπολογισμό για τον πολιτισμό, που όντως δέχεται πλήγμα μέσα σε όλα τα άλλα. Με κάθε σεβασμό και με ευχαριστώ ειλικρινές για αυτό το συμβάν που όντως προκαλεί μια κάποια ευχαρίστηση για το απροσδόκητο..

Γεωργία Δεληγιαννοπούλου είπε...

@verdi: ευχαριστώ που μου δίνετε την ευκαιρία να επεξηγήσω τον τίτλο που επέλεξα για αυτή την ανάρτηση. Αυτό που ονομάζουμε επανάσταση νομίζω ότι είναι μια μεγάλη και μακρόπνοη διαδικασία που ξεκινάει πάντα με τρόπους αποροσδόκητους, όπως λέτε κι εσεἴς, και καταλήγει σε ό,τι ονομάζουμε εξέγερση. Εδώ, στο βιντεάκι, βλέπουμε μια πρωτογενή αγανάκτηση, πυρήνα κάθε εξέγερσης, που δεν είναι ένας απλός θυμός, έχει μέσα του καημό, αγάπη για την αλήθεια και τη δικαιοσύνη, φιλοπατρία, γι'αυτό και δεν είναι απλή αναλώσιμη οργή. Έχει βάθος χρόνου. Παρόντος ή απόντος του Μπερλουσκόνι, λίγη σημασία έχει. Σημασία έχει ότι στην περίπωση αυτή και σ' αυτή τη στιγμή, η όπερα αναβαπτίστηκε, τουλάχιστον όσον αφορά τους Ιταλούς, στο λαϊκό της χαρακτήρα, και εξέγειρε το αίσθημα και ακροατών. Λαϊκό θέαμα σημαίνει ότι όλος ο κόσμος σηκώθηκε και τραγούδαγε με τη χορωδία. Το χουμε ζήασει κι εμείς, σε άλλες εποχές (βλέπε συναυλίες του Θεοδωράκη στη μεταπολίτευση), και οπωσδήποτε όχι με την όπερα που είναι λόγιο στοιχείο στην κουλτούρα μας.
Ο πυρήνας της επανάστασης είναι αυτή η αγανάκτηση. Όπως λέει κι ο ποιητής:
δεν αργεί να καρπίσει τ' αστάχυ
δεν αργεί να φουσκώσει της πίκρας το προζύμι
νήσος τις εστί.
Αυ΄τη είναι και η μόνη μας ελπίδα.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...