Έφτασε αλήθεια το τέλος του (Δυτικού) πολιτισμού; Κι όμως μας έχουν απομείνει πολλά...

από το βλόγιο του Μαικήνα

Συμφωνώ και επαυξάνω!

Έφτασε αλήθεια το τέλος του (Δυτικού) πολιτισμού; Κι όμως μας έχουν απομείνει πολλά...

Μέρες τώρα σιωπώ. Τι να πεί κανείς χωρίς να πέσει στο ολίσθημα της πολυπραγμοσύνης ή της μόχλευσης του συναισθήματος, του δικού του πρωτίστως και των αναγνωστών του έπειτα. Τις ώρες τούτες δύο δρόμοι υπάρχουν. Ο ένας, ο συνηθέστερος, είναι αυτός όπου εναγωνίως προσπαθείς να εξηγήσεις τι συμβαίνει υιοθετώντας ή ακόμα ανασύροντας ξεχασμένες θεωρίες ή ιδεολογίες. Οι ξεχασμένες προφητείες που επανήλθαν στο προσκήνιο ουκ ολίγες. Πολιτικές, παραπολιτικές, συνομωσιολογικές, μεταφυσικές, παραψυχολογικές και άλλες πολλές, αυθεντικές ή υβριδικές, όλες είναι πάνω στο τραπέζι, αλλά καμία δεν προσφέρει την απαραίτητη βεβαιότητα.

Γιατί βεβαιότητα φίλοι μου είναι η επίγνωση των δυνατοτήτων που έχουμε εν τέλει σαν άτομα για να αμυνθούμε ή να αντιδράσουμε στον εξωτερικό εχθρό ή στην ραγδαία αλλαγή του κόσμου γύρω μας. Και δυστυχώς οι δυνατότητές μας είναι λίγες, ελάχιστες.

Ας πάρουμε τα πράγματα απο την αρχή. Αν όντως ήλθε το τέλος του πολιτισμού όπως τον ξέραμε, τότε θα πρέπει να ξαναθυμηθούμε τα παιδικά μας χρόνια στο χωριό, όταν η ζωή καθοριζόταν απο το αν είχες νερό ή ξύλα, αν είχες επισκευάσει τη στέγη ώστε να μην σε βρούν απροετοίμαστο οι πρώτες βροχές και άλλα τέτοια. Η λογική όμως λέει ότι μάλλον δεν είναι έτσι.

Αν πάλι ζούμε τη μετάβαση σε ένα νέου τύπου Οργουελικό σκηνικό τότε καλό θα είναι να δούμε ποιές αξίες και ανθρώπινα κεκτημένα μας είναι πολύτιμα. Τέλος μας απομένει η τρίτη εκδοχή ότι θα ζήσουμε μια παρατεταμένη κρίση δομών και φυσικά αξιών. Μόνο που σιγά σιγά ο αξιακός κώδικας εμπλουτίστηκε με άλλες αξίες άλλες γόνιμες άλλες μάλλον περιττές. Και τώρα που παλεύουμε να κρατηθούμε αλλες είναι ισχυρές και λειτουργικές και άλλες όχι.

Για να μην σας κουράζω. Και στα τρία παραπάνω υποθετικά σενάρια ένα είναι το μοναδικό εφόδιο που έχουμε.

Τις ενσυνείδητες και ανοιχτόκαρδες σχέσεις. Να αγαπήσουμε περισσότερο του ανθρώπους γύρω μας, τους ανθρώπους μας. Να τους σεβαστούμε περισσότερο. Είναι η δύναμή μας.

Πρέπει να καλλιεργήσουμε μια νέα συλλογική συνείσηση. Μια συνείδηση κοινότητας.

Έχει πολλές φορές γραφεί ότι οι δομές παντός είδους (επιχειρήσεις, οργανωμένες ατόμως, εθελοντικές ενώσεις προσώπως, οικογένειες), τα πάντα είναι ζωντανοί κοινωνικοί οργανισμοί. Με τους φόβους τους, τις επιθυμίες τους τις ελπίδες τους, τα προβλήματά τους. Στην κρίση η ασπίδα μου είναι οι άνθρωποι που αγαπάω νοιάζομαι για αυτούς και δόξα τω θεώ κι αυτοί κάνουν το ίδιο. Όπως τότε που χαροπαύλευα 3 μισυ μήνες στην εντατική και υπήρχαν άνθρωποι που τους είχα ξεχασμένους κι όμως εμφανίστηκαν τότε. Δηλαδή υπήρχαν κοινωνικά αποθέματα. Ένα μάθημα που δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Απο τότε άνοιξε μπροστά μου πιο καθαρός ο δρόμος του κοινοτικού πνεύματος, της νέας συλλογικής συνείδησης.

Το μελλον αβέβαιο. Θα είναι εποχή των πάγων, βαρύς χειμώνας ή παρατεταμένη κακοκαιρία;. Ποιός ξέρει. Ότι κι αν είναι, αν είναι νάρθει θε να ρθεί, αλλιώς θα προσπεράσει. Εγώ όμως έχω ανθρώπους γύρω μου που κι αυτοί φοβούνται σαν κι εμένα.

Τους απλώνω το χέρι και προχωράμε μαζί.

Με ειλικρινή αισθήματα αγάπης για όλους εσάς που έχετε την καλοσύνη να με διαβάζετε

ΜΑΙΚΗΝΑΣ