...αντιγράφω από το μπλογκ Είμαι στα Χάη μου του αγαπητού Μεθοδίου Αργουμέντου την παρακάτω ανάρτηση. Θεωρώ ότι μπολιάζει γόνιμα τη συζήτηση για το τι είναι ή δεν είναι πολιτική πράξη σήμερα, τι σημαίνει πολιτική θέση, τι είναι η αγανάκτηση. Το σίγουρο είναι ότι ζούμε ιστορικά τεκταινόμενα.
Jiagogina
......................................
Σχολιάζω το άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη "Μετά τις συγκεντρώσεις των αγανακτισμένων"...
...Εκτός της κοινής «αγανάκτησης» δεν υπάρχει άλλο προσδιοριστικό του κινήματος.
...Δεν είναι τυχαίο ότι τόσες μέρες αγανάκτησης δεν παρήγαγαν ένα συγκεκριμένο αίτημα, ούτε καν ένα πρωτότυπο σύνθημα.
...Είναι αξιοσημείωτο πως ούτε ο Εθνικός Υμνος δεν έγινε μια φωνή στις πλατείες. Μόνο τα «ου» και τα χειροκροτήματα κάνουν αυτές τις μαζώξεις συλλογικότητα. Κι αυτά είναι άναρθρη αντίδραση· αγανάκτηση χωρίς λέξεις, χωρίς λόγο.
...Κάποιοι κουρσεύουν τη διαμαρτυρία, στη διαδικασία εξήγησής της: τη στρίβουν, τη στριφογυρίζουν, και τελικώς την αντιστρέφουν αντί να την εξηγήσουν. Δηλαδή η οικονομική ανασφάλεια, που δικαιολογημένα νιώθουν πολλοί και πάνε στις πλατείες, δεν οφείλεται στο λίγο κράτος· είναι αποτέλεσμα της υπερδιόγκωσής του.
...«Τα εύκολα «όχι» πολλές φορές ενώνουν πιο άνετα απ' ό, τι τα πολύ πιο δύσκολα «ναι»... Πολιτικό κίνημα θα σχηματιστεί όταν στα πανό δεν βλέπουμε μια διαρκή άρνηση, όπου τεράστια «όχι» δεσπόζουν και καταπίνουν τα πάντα, αλλά όταν δούμε μια ιδέα για την οποία αξίζει κάποιος να κάνει θυσίες». («Το Εθνος της Κυριακής», 29.05.2011) Εχει δίκιο. Δεν αρκεί να μαζεύονται χιλιάδες άνθρωποι στις πλατείες και να εκτονώνονται με «α» και «ου». Χρειάζεται διαρκής συμμετοχή, η οποία προϋποθέτει διάβασμα, ανταλλαγή απόψεων, θυσία χρόνου. Θα τη δούμε;
...Το πρόβλημα με τη μετανεωτερικότητα είναι ότι παράγει «συμβάντα», αλλά όχι αποτελέσματα. Τα τελευταία χρειάζονται τις συμβάσεις της νεωτερικότητας: ιεράρχηση στόχων, νομιμοποίηση μέσων, διαδικασίες λήψης αποφάσεων, σεβασμό αυτών των αποφάσεων. Είναι η παλιά καλή πολιτική, που όμως αρνούνται οι Αγανακτισμένοι.
...................................................................................
Έκανα μια μικρή σταχυολόγηση από το σημαντικό άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη, σοβαρού σχολιαστή της "Καθημερινής" και της τηλεόρασης του ΣΚΑΪ θέλοντας να έχω έναν οδηγό στο σχολιασμό μου...
α) Να σταθούμε λίγο στο "κοινής" κ. Μανδραβέλη; Μήπως είναι η πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια επικράτησης και εμπέδωσης ατομικισμού, ωχαδερφισμού και της συνακόλουθης μαζικής τύφλωσης ("άτη" την έλεγαν για τα τραγικά πρόσωπα οι αρχαιοέλληνες πρόγονοί μας) που εκδηλώνεται έστω ένα αίσθημα κοινό; Εντάξει, θα μου πείτε κοινό αίσθημα εκδηλωνόταν και στους κατά καιρούς αθλητικούς θριάμβους (ομάδων ή και εθνικών συγκροτημάτων). Ελάτε τώρα καταλαβαίνετε εύκολα ότι πρόκειται για κάτι τρομακτικά διαφορετικό. Μιλάμε για συνεύρεση κοινής αγωνίας κατ' αρχήν, λύπης, ντροπής... ε,ναι, και αγανάκτησης και θυμού. Αλλά και στο βαθμό που αναλαμβάνονται και καθήκοντα για τη διαχείριση της νέας καθημερινότητας μήπως μπορούμε να μιλήσουμε, στα σπάργανα έστω, για ανάληψη ευθύνης από κοινού; Μπορούμε να διανοηθούμε ότι αυτό μπορεί να γεννήσει νέες και ωραίες συνθήκες στον μικρόκοσμό μας και στα εκατομμύρια μικρόκοσμους που ζουν σ' αυτόν τον καταταλαιπωρημένο τόπο; Μήπως να δούμε ότι η αλλαγή της ζωής μας πρέπει να αρχίσει εδώ και τώρα (για να μην πω χτες) από μας, από το σπίτι μας, από τη γειτονιά μας; Να κάνουμε κάτι επιτέλους μ α ζ ί , ιδιαίτερα τα παιδιά μας σ' αυτό πρέπει πρώτ' απ' όλα να διαπαιδαγωγηθούνε.
β-γ) Ομολογώ ότι αυτήν την διαπίστωση δεν την περίμενα από τον κ. Μανδραβέλη. Όχι γιατί δεν είναι σωστή, απλώς "κομίζει γλαύκα ες τας Αθήνας". Εδώ ολόκληρα κομματικά επιτελεία, με κατ' επάγγελμα ασχολούμενους με την πολιτική, δεν μπορούν να ψελλίσουν μια κουβέντα που να υποδεικνύει μια χαραμάδα φως στο σκοτάδι που αυτοί άφησαν, με τις πράξεις τους και τις παραλείψεις τους, να μας πλακώσει, και να περιμένεις από κόσμο μετέωρο στη νέα τρομακτική πραγματικότητα να έχει λόγο συγκροτημένο και μάλιστα "πρωτότυπο", αυτό αν δεν είναι προφάσεις εν αμαρτίαις (και αμαρτία είναι ο αφ' υψηλού σχολιασμός και η παρόμοια κριτική) τότε είναι ανεδαφική επιθυμία και πτήση αιθεροβάμονος. Ας ξεκινήσουμε κύριε Μανδραβέλη μας από το να ορίσουμε από κοινού τι είναι αυτή η κρίση, από πού και γιατί μας προέκυψε και βλέπουμε μετά για το σύνθημα που θέλουμε να είναι και θετικό, με πρόταση δηλαδή, και πρωτότυπο. Μου θύμισε η κριτική σας την κριτική που έγινε στους έφηβους και στη Βουλή τους, για τον στερεοτυπικό τους λόγο κλπ., λες και οι δάσκαλοί τους τους δίδαξαν κάτι διαφορετικό. Τώρα για τον Εθνικό Ύμνο τι να σας πω... Αλήθεια τι έχει μείνει ελληνικό σ' αυτόν τον κωλότοπο (συγγνώμη για την έκφραση, αλλά έτσι τον έκαναν και μας άφησαν να τον κάνουμε, για να μη λέτε ότι είμαστε άμοιροι ευθυνών) που ζούμε. Τι εθνικό να υπερασπιστεί ο νέος μας κ. Μανδραβέλη; Τη γλώσσα μας; Ποια είναι η γλώσσα μας κ. Μανδραβέλη; Το Mega, o Σκάι που δουλεύετε, η Intracom και η Intralot, η λεωφόρος Babis Vovos κάποτε τη λέγανε Κηφισίας, ο Αντέννα ή τα Goodys και τα Everest. Ή είναι ελληνική η πολυκατοικία και η μεζονέτα που κακοποίησε τις πόλεις μας και την ελληνική ύπαιθρο; Κι αυτό το περιβάλλον με το φως του και το χρώμα του που ύμνησαν οι ποιητές μας, ποιος εθνικός φορέας το υπερασπίζεται, η Εκκλησία μας με το Βατοπέδι ή ο Πετσάλνικος με τις πισίνες του και τα αδήλωτα αυθαίρετά του; Τι αντίκρυσμα μετά απ' όλα όσα έχουν γίνει τα τελευταία 50 χρόνια μπορεί να έχουν η σημαία, η θρησκεία..., ναι και η οικογένεια για να συμπληρώσω το τρίπτυχο-σύμβολο της μεταπολεμικής μας μιζέριας.
δ) Λέτε, "κάποιοι κουρσεύουν τη διαμαρτυρία του κόσμου" - αλλά γιατί διαισθάνομαι ότι αυτό ακριβώς κάνετε κι εσείς; Μιλάτε για τη διόγκωση του κράτους - αλήθεια είναι εν μέρει. Δεν θα μιλήσω για τον μακροχρόνιο εκμαυλισμό του κόσμου και ποιος τον επέβαλε ως όραμα ζωής, ναι, φταίνε και οι εκμαυλισθέντες που τον αποδέχτηκαν. Αλλά για την αναξιοκρατία, την κακοδιαχείριση, τη διαπλοκή και τη διαφθορά ούτε λέξη; Και γι' αυτούς που βρίσκονται στο δρόμο ξεγελασμένοι και ξεκρέμαστοι ουδείς λόγος παρηγορίας καμιά συγγνώμη; Αλλά, για να έρθω και στα δικά σας χωράφια, μη μου πείτε ότι και στον ιδιωτικό τομέα δουλεύουν οι καλύτεροι και οι αξιότεροι; Μπορείτε να το ορκισθείτε για τους συναδέλφους σας παραδείγματος χάριν, και μάλιστα για αρκετούς πρώτης γραμμής; Μην ορκίζεστε, καταλαβαινόμαστε τώρα...
ε-στ) Εντάξει τώρα, ο στίχος από το παλιό τραγουδάκι της Χαρούλας "...Λιγότερα συνθήματα και πιο πολλή δουλειά..." μας έκοβε την επαναστατική φόρα τον καιρό που βγήκε, αλλά τώρα είναι που ζητάει να εκπληρωθεί απαξάπαντος το αίτημά του. Καμία αντίρηση. Αλλά έχει ξαναγίνει 13 μέρες να συντηρείται μια κινητοποίηση; Δεν ξέρω αν θα είναι αποτελεσματική - και πώς να είναι με τέτοια έλλειψη φερέγγυου πολιτικού προσωπικού που θα μπορούσε να το καθοδηγήσει και να καλύψει το εκκωφαντικό κενό εξουσίας του σήμερα; Αλλά μήπως και στους άλλους τομείς της κοινωνικής ζωής ηγούνται τίποτα σοβαροί και δεν τους έχουμε αντιληφθεί; Στους επιχειρηματίες ας πούμε, στην τέχνη, στον αθλητισμό, στα ΜΜΕ; Χαλασμένος κόσμος. Η επιμονή και η υπομονή όμως των αγανακτισμένων, εφ' όσον δεν ξεπέσει σε εκτονωτική βία, μπορεί να γίνει αφετηρία και παράδειγμα για έναν νέο τρόπο να βλέπεις τον κόσμο που είναι δίπλα σου στη δουλειά σου, στη γειτονιά σου, στη ξεγνοιασιά σου και στην έγνοια σου, για έναν νέο τρόπο να σκέφτεσαι και να ενεργείς μ α ζ ί
δ) Λέτε, "κάποιοι κουρσεύουν τη διαμαρτυρία του κόσμου" - αλλά γιατί διαισθάνομαι ότι αυτό ακριβώς κάνετε κι εσείς; Μιλάτε για τη διόγκωση του κράτους - αλήθεια είναι εν μέρει. Δεν θα μιλήσω για τον μακροχρόνιο εκμαυλισμό του κόσμου και ποιος τον επέβαλε ως όραμα ζωής, ναι, φταίνε και οι εκμαυλισθέντες που τον αποδέχτηκαν. Αλλά για την αναξιοκρατία, την κακοδιαχείριση, τη διαπλοκή και τη διαφθορά ούτε λέξη; Και γι' αυτούς που βρίσκονται στο δρόμο ξεγελασμένοι και ξεκρέμαστοι ουδείς λόγος παρηγορίας καμιά συγγνώμη; Αλλά, για να έρθω και στα δικά σας χωράφια, μη μου πείτε ότι και στον ιδιωτικό τομέα δουλεύουν οι καλύτεροι και οι αξιότεροι; Μπορείτε να το ορκισθείτε για τους συναδέλφους σας παραδείγματος χάριν, και μάλιστα για αρκετούς πρώτης γραμμής; Μην ορκίζεστε, καταλαβαινόμαστε τώρα...
ε-στ) Εντάξει τώρα, ο στίχος από το παλιό τραγουδάκι της Χαρούλας "...Λιγότερα συνθήματα και πιο πολλή δουλειά..." μας έκοβε την επαναστατική φόρα τον καιρό που βγήκε, αλλά τώρα είναι που ζητάει να εκπληρωθεί απαξάπαντος το αίτημά του. Καμία αντίρηση. Αλλά έχει ξαναγίνει 13 μέρες να συντηρείται μια κινητοποίηση; Δεν ξέρω αν θα είναι αποτελεσματική - και πώς να είναι με τέτοια έλλειψη φερέγγυου πολιτικού προσωπικού που θα μπορούσε να το καθοδηγήσει και να καλύψει το εκκωφαντικό κενό εξουσίας του σήμερα; Αλλά μήπως και στους άλλους τομείς της κοινωνικής ζωής ηγούνται τίποτα σοβαροί και δεν τους έχουμε αντιληφθεί; Στους επιχειρηματίες ας πούμε, στην τέχνη, στον αθλητισμό, στα ΜΜΕ; Χαλασμένος κόσμος. Η επιμονή και η υπομονή όμως των αγανακτισμένων, εφ' όσον δεν ξεπέσει σε εκτονωτική βία, μπορεί να γίνει αφετηρία και παράδειγμα για έναν νέο τρόπο να βλέπεις τον κόσμο που είναι δίπλα σου στη δουλειά σου, στη γειτονιά σου, στη ξεγνοιασιά σου και στην έγνοια σου, για έναν νέο τρόπο να σκέφτεσαι και να ενεργείς μ α ζ ί
Μεθόδιος Αργουμέντης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου