νεαρό ύδωρ

Η φέρουσα νιότη είναι ένα κόσμημα.

Αντέχει τις αλλοιώσεις του αμφιβληστροειδούς - πολλές φορές τις θεραπεύει -  στα κτερίσματα αναπαύεται διαρκής, τα καρδιακά επεισόδια προλαμβάνει, έχει πάντα  δάκρυ συγκίνησης μέσα στο γιαπί του κόσμου, αναστενάζει, γυμνώνεται στον έρωτα τρωτή, παραδίδεται - πάντα για πρώτη φορά -  δοσμένη στην έκσταση της περιφοράς μες στ'  άστρα, κι όταν θυμώνει, μια κραυγή έχει ήδη στείλει βαθιά στο παρελθόν που αλλάζει τον κόσμο όχι μόνο τον μελλούμενο, αλλά και τον βιωμένο.

Όταν αλλάζει το μέλλον,  έχει και το παρελθόν γίνει διαφορετικό, δεν είναι αγκάθι, πληγή, οργή, εκδίκηση. Φορέας της αλλαγής, ένα διαρκώς ανανεούμενο ύδωρ, νεαρό ύδωρ, η νιότη, εμπλουτίζει τους πόρους της ζωής.  Ο κύκλος της μέρας και της νύχτας επαναλαμβάνεται έτσι κι αλλιώς, τα σώματα αλλάζουν, τα σκεύη φθείρονται.

Ένα "δόξα σοι" σε κάθε σκεύος να πίνεις το νερό της νιότης.

Μπορεί αυτή η ιδεατή νιότη, να μην έχει σχέση πραγματικά με το πώς νιώθει ένας νέος σήμερα. Σίγουρα είναι η νιότη "μου",  κώδικας να ζω και να χαίρομαι και να πενθώ.

Από μικρή το πίστευα, και τώρα το βλέπω πιο καθαρά, ότι τις ηλικίες όλες, δηλαδή τις φάσεις της ζωής, ο άνθρωπος τις εμπεριέχει.  Ένα παιδί είναι εν δυνάμει ενήλικας, ένας υπερήλικας "εν βιώσει" παιδί. Ανάπτυξη είναι ο σπόρος που γίνεται άνθος, το άνθος που γίνεται απόσταγμα.

Και τη λειτουργία του θανάτου το κύτταρο την εμπεριέχει.

Κι όλα τ'  άλλα λιπασματάκι.

Παρ'  όλα αυτά πάντα απορώ κι εξίσταμαι όταν βλέπω εφήβους χωρίς ίχνος νιότης, έχοντας ενσωματωμένα πάνω τους τα σουσούμια του ενήλικα. Κι εξ ίσου απορώ όταν βλέπω έναν γονέα, ας πούμε, να  αντιλαμβάνεται τη νιότη σαν θέμα έκθεσης για τις πανελλήνιες, βγάζοντας λογίδρια στο παιδί  "για το ρόλο του νέου σήμερα". 

Αυτή είναι η φερόμενη νιότη. Η νεότης ως συμπεριφορά. Δεν τη φέρεις, σε φέρει και σε κατεβάζει στην επόμενη στάση. Μετά, τέρμα, δεν μπορείς να ξανανέβεις στο όχημά της.

Όμως, νιότη, ενηλικίωση, γήρας, είναι χειρονομίες της ύπαρξης που ενυπάρχουν και συνεργάζονται σε κάθε φάση της ατομικής και συλλογικής ζωής με άλλη αναλογία και ισορροπία. Κι εξ ίσου μεγάλη συγκίνηση είναι να βλέπεις το βλέμμα των παιδιών σου "που σε κοιτάνε με δυο μάτια σαν κι αυτά, όταν ξυπνούν στις δύο η ώρα", το βλέμμα ενός εφήβου, πώς λάμπει όταν συνειδητοποιεί μια άριστη ιδέα και, πίσω από τον καταρράκτη και την πρεσβυωπία, να φέγγει  απαστράπτον το φως στο μάτι σπάνιων ευγενών ανδρών και γυναικών (που δεν τολμώ να τους αποκαλέσω "γέρους", γιατί αυτός ο χαρακτηρισμός τους αφαιρεί πνευματικό εκτόπισμα), με τον οίστρο ιδεών και αισθημάτων άδολο και παρόντα στο ακέραιο.

Ονειρεύομαι μια τέτοια κοινωνία. Με τέτοια νιότη. Και τέτοια γεράματα. Και  τέτοιους ενήλικες.
jiagogina