ο αντίπαλος

Φιλος  μου ποτε
Ούτε κι εχθρός
αντίπαλος , ναι
Ισχυρός όσο  εγω και λίγο πιο πολύ
Τόσο που να  με συντριβει στα μαύρα  χαλίκια
Εκει που πέφτεις ηττημένος από την ασκημια και τη δίκαιη χλεύη
Τόσο όσο να γυμνάσεις τα λυμφατικα σου δάκρυα να γίνουν πιο ισχυροί κρουνοί
Να ποτίζεται η αδικία της ζωής και να φυτρώνει ρωμη

Δεν είναι καθημερινή σχέση
Σχόλη και γυμνασιο
Δεν είναι προβλέψιμος
Είναι πάντα απρόβλεπτος μεχρι να τον μάθεις
Και  τότε  ξάφνου  διαφεύγει κι ανασυντάσσεται ξένος
Μεχρι στη στροφή του μαγικού κύκλου να εμφανιστεί πάλι
Στητος μπροστά θεόρατος
Με τα πικρα τιτάνια λόγια
Πάνοπλος όχι να σε πληγώσει μα να πληγωθεις

Τον είδα πάλι χτες
Με επισκέφτηκε απρόσμενα στο κατωφλι μου και βάλθηκε να με σακατευει
Με τόση μαύρη αλήθεια που μου αξίζε
Με τόσα γεγονότα και διαψεύσεις  στο μεδούλι
Κομματι μου η αλήθεια  του
Την προσκυνώ

Μα ξαφνικά
Με μια δικιά τους θέληση
Άρχισαν με βία να μακραίνουν τα μαλλιά μου άσπρα
Γιναν ποταμοί χειμερινοί αφρισμένοι
Κι εγω εντός τους ένα ασημένιο ψάρι
Ρωγμή στο θυμωμένο κύμα

Ιλυς κι αφροι κι αναπνοή
Κι αρχινισε ένα  τραγούδι μόνο του
Από μια  σχισμή τόση δα
Τραυματισμένου σώματος
-Πως μπορεί, Θεέ μου,  το όλον να αναβλύζει από ένα χάραμα-
Κι εκει τα ματια μου αποσύρθηκαν από τον κόσμο αυτό
Και κατοικήθηκαν αβρα
Από της λεμονιάς  τον δροσερό μίσχο

Έμεινε αυτός για λίγο
Μετέωρος άτρωτος αρραγής
Περιμένοντας να πω κάτι
Γονάτισα
Τι άλλο θες του είπα
Σε όλα  είχες δίκιο

Και τον αψήφησα

Γεωργία Δεληγιαννοπουλου