Το θεατρικό εργαστήρι του Ιδιόμελου φέτος παίζει με τα παραμύθια!

 Φέτος με τη Θεατρική μας Ομαδα Ενηλίκων στον Χώρο  Τέχνης Ιδιόμελο στο Μαρουσι θα χαρούμε και θα γελάσουμε και θα δουλέψουμε ομαδικά με πολλούς αυτοσχεδιασμούς και μουσική και τραγούδια ένα λαϊκό παραμύθι από τη Σύρο, το Ξυλαράκι, που έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Το έχω διασκευάσει εγώ η Jiagogina έχοντας μπολιάσει   την πλούσια και πρωτότυπη ιστορία με επιπλέον κοινούς τόπους  των αγαπημένων μου νεοελληνικών λαϊκών παραμυθιών.  

Ξεκινάμε 3/10/23

Κάθε Τρίτη  7.30μμ-10.30μμ

Δίδακτρα 30 € το μήνα!

Όσοι πιστοί προσέλθετε!

ΥΓ: Θα έχουμε και πολλή μουσική και τραγούδια φέτος! Σας το είπα;

 

Ψάρι στη Λίμνη

 

 1.

Τι είναι ο θεός; 

Ένα ψάρι σε ευρύστερνη λίμνη 

Εσύ κάθεσαι έξω κι αγναντεύεις απέναντι τους λόφους 

Ποτέ δεν θα τον δεις

Μονο έναν ελαφρό πλατάγισμα στο νερό

με κύκλους  χρυσούς  του φωτός  και πράσινες  αντανακλάσεις  από τα  τριγύρω δέντρα 

Για να πιστεύεις   πως υπάρχει 

2.

Αν γίνεις ψαράς 

θα γεμίσεις μαχαίρια και λέπια 

Μετά την ψαροφαγία 

θα μυρίζεις ψαρίλα 

Κι ο θεός θα ‘χει πάει αλλού 

Γιατί ξεφεύγει σαν το ψάρι και σαν ουρανός 

με το αναπάντεχο να σου ματώνει τη καρδιά 

Όταν εσύ πιάνεσαι στο αγκίστρι και πλαντάζεις

3.

Όσο κι αν ματωθεί ο κόσμος 

Όσο κι αν κατοικηθεί η Σελήνη 

Ο θεός θα είναι  πάντα το  ακατάκτητο στοιχειό

που μιλάει από σένα για σένα και μετά πεθαίνει 

Το φιλί του αγαπημένου που μέλωσε 

Ο κρατήρας που γέννησε άγριες ντοματιές 

Ένας καύσωνας που όλα τα φλόγισε   

Ο θεός 

το ανάμεσά μας 

Το άγριο βάτο που ποδοπατάς  

4.

Σώπα καρδούλα μου 

Μην αγκαλιάζεις πια άλλο τίποτα 

Κι αυτό που ακούς  σβήσε το με τη γομολάστιχα των βλεφάρων 

Όνειρο είσαι 

Από την ψίχα των δακτύλων σου να δραπετεύσουν  πεταλούδες 

Κι ο κόσμος να ρυθμολογησει  τη σιωπή 

Καθώς νογάει

Με χίλιους δέκα κεραυνούς κι εννιά κρουνούς πρωτάστρα

5.

Αίθριο το πρωινό

Ξυπόλητη κάνω να βγω απ’ την πόρτα 

Πατάω στο σπασμένο τάσι  

Jiagogina

30.6.23

ΑΧΘΟΣ ΑΡΟΥΡΗΣ

 ΑΧΘΟΣ  ΑΡΟΥΡΗΣ

Η μέρα κοιμάται 

Η νύχτα ξυπνάει  και σκάβει 

Η μέρα ονειρεύεται κρεμαστούς κήπους

Η νύχτα τα σπλάχνα κατακαίει και φωνάζει

Σκαψε 

να βρεις την  πέτρα που οδύρεται 

το αγκαθωτό  ρίζωμα 

Σκαψε 

με δάχτυλα πληγές με μάτια χειμαρρους

να ποτισεις το χώμα να αυτοαποκαλυφθει

Δεν έχεις χρόνο 

Σκαψε 

Ξημερώνει 

…..

Τα πρωινά σεντόνια έχουν κατι από ουρανό καθώς ξυπνάς 

Κι όμως η ανάσα σου μυρίζει φρέσκο χώμα 

Jiagogina

Παυλινα Παμπούδη , Η κιβωτός

 

Παυλίνα Παμπούδη: Η κιβωτός

• Post author:
• Post published:
• P

Αιώνες, συνεχίζουν ήσυχα,  συντεταγμένα να ’ρχονται τα κύματα

Λάθρα απ’ τις απέναντι ακτές, εκείνης

Της κάποτε Παγγαίας-

Πολλά έχουνε να δηλώσουν, μπλε αμύθητο

Τεράστια αποθέματα ψυχών-

Θα ελεγχθούνε όλα στη Μεγάλη Έξοδο, στο μεταξύ

 

Αθώε, παρά θιν’ αλός περπάτα

Κι άκουσε, κοίτα απ’ το γκρεμό, στο βάραθρο:

 

Φύση σε κλίση μεταφυσική, λοξά

Βουίζει ο βυθός, κατάφορτος ζωή, συνωστισμένος

Μεταγλωττίζοντας ευχές του ερέβους, της σιωπής

Ανήκουστες ψιλές φωνούλες

Μιλιούνια οι χορωδοί, μια υποβρύχια νεκρώσιμη ακολουθία

Σε γλώσσα πιθανόν αζτέκικη

Σε κλίμακα ιαπωνική

Σε ήχο πλάγιο δεύτερο, Κύριε των Δυνάμεων

Ιππόκαμποι, διάφανες μέδουσες, ψαράκια βενθικά, απολλωνίες

Πάσαι αι γενεαί

Κι ένα τη υπερμάχω

Στη νοηματική, με σπινθηρίσματα λεπιών-

 

Ειρήνη ημίν

Καθώς

Γλιστρά στην άβυσσο

Η κιβωτός με υποείδη που δεν πρέπει να σωθούν

 

…………………………………………………………………………….

Ναι, η ζωή ξεκίνησε απ’ τα νερά

Έκλεισαν τώρα τα νερά πάνω απ’ το σφάλμα τους-

 

15/6/23

Από το Περιοδικό Περί Ου

ΧΑΙ ΚΟΥ ΤΟΥ ΠΝΙΓΜΟΥ

Στα αρχαία νερά 

Σπαρμένα νησιά νεκρών 

Ζητάνε Δίκη

Jiagogina

Arvo Pärt: Da Pacem

 

Μονοπάτι, Γεωργία Δεληγιαννοπούλου

 Χάραξε, καρδιά μου, ένα  μονοπάτι μέσα στους ίσκιους

ξέρει  να κρύβει  μέσα του  τα μυστικά αχαρτογράφητα 

κι υπόσχεται  ένα ξέφωτο παρθένου ρίγους 

στο τερμα του κινδύνου 

Φτιάξε, καρδιά μου δάσος, κρυφό ένα μονοπάτι να χαθείς

ΕΛΑΙΟΓΡΑΦΙΑ

Ευαγγελίζομαι ένα δέντρο

Αειθαλές

Λάλο

Μονάχο

Να διοικεί την απουσία

Το κορμί του βίβλος της μοίρας

Οι κλάρες του το μέλλον γεγονός

Κι όσα έχει μυστικά όλα φιλεμένα στον καρπό

Δώρο για τα κοτσύφια

Εγκαταθάνατος η ρίζα του

Να αφήνει πάντα φρέσκια χλόη για τους εραστές

Και το μερίδιο της έκστασης που αναλογεί στην κάθε καρδιά

ΓΔ - jagogina

ΠΑΡΑΛΟΪΣΜΕΝΟΣ ΚΗΠΟΥΡΟΣ

 

Ποιος θα του το πει 

Πως σπέρνει άλικα ρόδα

Στους αμμόλοφους

Τέτοιο ξόδεμα 

Ούτε ο θεος της σιωπής 

Δεν το αντέχει 

Δωστε του να πιει 

Νερό να ξεδιψάσει  

Από την πλάνη  

ΓΕΩΡΓΙΑ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ - jagogina

ΧΑΙ ΚΟΥ ΤΟΥ ΠΕΝΘΟΥΣ

Η γη παράγει 

χώμα για να μας φάγει

Και να δοξαστεί

Γεωργία Δεληγιαννοπούλου - jagogina 

Σοφία Τριανταφυλλίδου: ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Γιάννης Γκόγκος*

Οι πρώτοι άνθρωποι



Είμαι η Λίλιθ.
Το αφράτο χώμα
που μες στους
χωμάτινους μηρούς μου
σαν μέλι γλυκό
σε πόθησα.
Είσαι ο Αδάμ.
Το ξερό χώμα
που αρνήθηκε
την ανάδευση.
Δεν τόλμησες
να εισέλθεις
στις σπηλιές μου
τις υδάτινες.
Τώρα στεγνός
και με λειψό
πλευρό
με φαντάζεσαι
σαν υγρό δαίμονα.
Η κατάρα
του κήπου μας
ένα μείγμα
αόρατο.
Τα παιδιά
διχασμένα
στο φύλο τους.
Ποτέ Εύα
και πότε Αδάμ
οδηγούνται
στο άφυλο.




Η οικογένεια


Η μητέρα μου
είχε για κεφάλι
ένα ταψί .
Εκεί μέσα
της άρεζε
να μας ψήνει.
Συνήθως μας έκαιγε
πολύ ή μας άφηνε
εντελώς άψητους
ποτέ δεν μας κράτησε
στην σωστή θερμοκρασία.
Κάποτε
ο φούρνος
χάλασε.
Πέταξε το ταψί
και δεν ξανασχολήθηκε
μαζί μας.

Ο πατέρας είχε
για κεφάλι
έναν φάκελο.
Μεγάλο και
 πολύχρωμο
μα που δεν έκλεινε.
Μια μέρα μισάνοιχτος
κατάφερε και
το έσκασε με την
πρωινή αλληλογραφία.
Έπειτα από πολλά
χρόνια σ’ έναν παρόμοιο
φάκελο μας ήρθε η είδηση
ότι απεβίωσε.

Ο αδελφός μου
είχε ένα
κεφάλι κόκκορα.
Ευθυτενής
με πολύχρωμη ουρά
και ένα κατακόκκινο λειρί.
Όμως βαρέθηκε
το κοτέτσι μας
και το έσκασε
για ένα μεγάλο
λιβάδι που δεν τον
ήξερε κανείς,
αλλά εκεί
ήταν ο μοναδικός
κόκορας.

Εγώ τα κατάφερα
και έγινα
σπουδαία ζωγράφος
αγαπημένο θέμα:
” Η οικογένεια”.

από το περιοδικό  ΠεριΟυ

*από τη σελίδα φβ του ζωγράφου

Τάσος Μάντζιος, Νικηταράς

 

ΝΙΚΗΤΑΡΑΣ

"Έμπρακτα η Πατρίς

αναγνωρίζουσα,

πως στον Αγώνα,

 έγραψε,

λαμπρές σελίδες

ήθους και ανδρείας,

ασμένως,

απονέμει στο άξιο τέκνο της,

τιμητικά,

μια άδεια επαιτείας"

Κούλα Αδαλόγλου, ΘΕΛΟΥΝ ΠΡΟΣΟΧΗ ΟΙ ΑΝΑΔΡΟΜΕΣ

ΘΕΛΟΥΝ ΠΡΟΣΟΧΗ ΟΙ ΑΝΑΔΡΟΜΕΣ

Παραμονή Πρωτοχρονιάς.
Με τα μικρά του δάχτυλα στη φλογέρα
παίζει τα κάλαντα
γελούν τα γαλανά της μάτια
τ' άψυχα χείλη
θρόισμα χαμόγελου
σ' όλον τον όροφο του πόνου.

Στον αύλειο χώρο
πρόσωπα χωρίς μάτια
χωρίς βλέμμα
χωρίς πρόσωπο
πινελιές Παπαδιαμάντη
περνάει αυτός σαν ήχος μελωδικός αναβλύζουν χαμόγελα στις
προθανάτιες μορφές.

Βρήκα στον νιπτήρα
μερικά τριχάκια από το μούσι που περιποιείται.
Πήρε φόρα η απομάκρυνση
και με ταράζει στους πτερυγισμούς.
Μ' ένα βετέξ στο χέρι
και βλέμμα στο κενό.
Θέλουν προσοχή οι αναδρομές."

"Ο δρόμος της επιστροφής είναι απόκρημνος", εκδόσεις Μελάνι

ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΤΙΛΗΣ, ΠΟΙΑ ΜΕΡΑ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ

ΠΟΙΑ ΜΕΡΑ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ

ἐξ ἀποστάσεως χαιρετισμὸς
γιὰ νὰ διαβαστεῖ στὶς 21 Μάρτη
στὸ Μουσικὸ Σχολεῖο Κομοτηνῆς

Θέλει σκοτάδι ἡ ποίηση γιὰ νὰ γιορτάσει
βαθὺ σκοτάδι σὰν αὐτὸ
ποὺ πλάκωσε τὸν δύσμοιρο Οἰδίποδα
ὅταν νόμιζε πὼς θὰ γλυτώσει τὸν χρησμό
θέλει τῆς Μήδειας τὸ αἱματηρὸ γιορτάσι
ὅταν κατάλαβε πὼς ἔχασε γιὰ πάντα
τὸν γαμπρό
τοῦ Ἀχιλλέα τὴ μαύρη τρύπα τοῦ φιλότιμου
ὅταν τ’ ὡραῖο λάφυρο
τοῦ πῆρε τὸ ἀφεντικὸ ἀπ’ τὸ κρεβάτι

Ὄχι ἡ Ποίηση δὲν εἶναι σχολεῖο κατηχητικὸ
κι ὁ Ποιητὴς ρομαντικὸς γκαρσόνης
ποὺ θὰ μᾶς φέρει στὴ βεράντα τ’ ἀναψυκτικό
Χασάπης τῆς γλώσσας του εἶναι ὁ ποιητὴς
μαυρόψυχος ποὺ καίει τὸ λίπος του
νὰ φτιάξει ἕνα κερί
τὴν Ἐρινύα του πρὶν ἀπ’ ὅλα
νὰ φωτίσει

Νύχτα γιορτάζουμε τὴν ποίηση
μὲ ποιήματα κεριὰ
ποὺ οἱ ποιητὲς ὅλου τοῦ κόσμου
ἔχουν ἀνάψει γιὰ παρηγοριὰ
στοῦ σκοταδιοῦ τ’ ἀπίστευτο
τὸ μάκρος
Κοίταξε γύρω σου καὶ πίσω σου
καὶ δὲς
τί σιωπηλὰ τί ὄμορφα
καὶ τί πολλὰ ποὺ καῖνε
Καὶ πάνω ἀπ’ ὅλα σκέψου
ὅτι καὶ σὺ μπορεῖς ἂν χρειαστεῖ
νὰ φτιάξεις ἕνα




Γι’ αὐτὸ
μὴ μὲ ξαναρωτήσεις τώρα πιὰ
ποιά μέρα ἡ ποίηση γιορτάζει
Τὴν εἰκοστὴ πρώτη Μαρτίου ἁπλῶς τηροῦμε
ἑνὸς λεπτοῦ σιγὴ
ὅλοι μαζὶ πενθώντας
γιὰ ὅλες ἐκεῖνες τὶς ἡμέρες
καὶ τὶς νύχτες τῆς ζωῆς μας
τῆς Ποίησης
ποὺ στερηθῆκαν
τὸ κερί

Τὸ σπασμένο εἶναι πιὸ ἀνθεκτικὸ. Ποιήματα 1970-2022, ὕψιλον/βιβλία, Ἀθήνα 2023, σσ. 373-374.

Η Μαστροπεία

 

Η Μαστροπεία κατοικεί σε ένα μεγάλο σπίτι φρεσκοβαμμένο. Στον πάνω όροφο νεαρά κορίτσια εκδίδονται. Στο ισόγειο γίνονται ολες οι άλλες συναλλαγές.

Τα κορίτσια αυτοβούλως απήχθησαν από την παιδική τους ηλικία και θυσιάζουν τα αθώα τους μάτια σε εντόσθια τρομερού πένθους και οδύνης. Ζωντανά μοσχάρια ξεκοιλιάζονται μπροστά τους και το αίμα τους ραντίζει τοίχους κουρτίνες και τα άμφια ξένης ηδονής. 

Τα κορίτσια γελάνε με χείλη βαμμένα ροζ κι απο τα ματοτσίνορα τους πέφτουν δηλητηριασμένες ανεράιδες.

Στον κάτω όροφο με το παλτό στο χέρι ο χορτάτος πελάτης κοιτάζεται λίγο στον καθρέφτη κι ισιώνει τη γραβάτα του.  Μετά αποχωρεί, όπως ένας κοινός  υπάλληλος τράπεζης, ο επισκέπτης μιας γιορτινης μέρας, ή ο επιβάτης του τραμ. 

Όλα στη θέση τους, σεμενεδακια ενός κόσμου συναινετικού στη λευκότητα της χλωρίνης. 

Η καμινάδα του σπιτιού της Μαστροπείας  καπνίζει τώρα.  Κι έρχονται οι εφοριακοί  να  εισπράξουν δήθεν τον καπνικό φόρο. 

Οι τηλεοπτικοί φακοί καραδοκούν. Πότε θα ξεπροβάλει η ωραία Μαστροπεία; Η απελεύθερη γυμνόστηθη καλλονή;

Γεωργία Δεληγιαννοπούλου - jagogina

Ιφιγένεια

 

Πού να φύγεις πού να πετάξεις; 

Παντού κυνηγημένα πουλιά  αόρατοι οι κυνηγοί 

Να δραπέτευσε σ’ ένα όνειρο ο άσπρος κότσυφας παρέα με το λευκό τιγράκι;

Σκούριασαν οι τόποι 

Σκούριασε κι ο κοχλίας της χαράς 

Και συ Ιφιγενεια πού είσαι;

Άφαντος τόπος η Χώρα των Ταύρων 

Πώς θα επαναστατήσεις νεκρή;

 Γεωργία Δεληγιαννοπούλου 

ΧΑΡΗ ΜΕΛΙΤΑ, Ψοφίμια

 ''Αυστηρώς ακατάλληλος'' ποιητικός λόγος, λόγω της ημέρας.

ΨΟΦΙΜΙΑ

Συγγνώμη για τη γλώσσα μου

αλλά η σιωπή μου άνοιξε το στόμα της

μια κάννη εκπυρσοκρότησε

κοράκια κόκκινα ξεχύθηκαν στη νύχτα.

Νιώθω γυναίκα ρε!

Είμαι γυναίκα!

Σε προκαλώ

να με σκοτώσεις εν ψυχρώ

όπως εκείνη

και την άλλη

και την άλλη.

Τι με κοιτάζεις 

σαν παράξενο πουλί;

Υπόσχομαι 

πως δεν θα χρειαστεί

ν' αλλάξουμε κουβέντα

ως το μνήμα.

Είμαι γυναίκα ρε σου λέω

τι φοβάσαι;

Πυροβόλησε.

Γαμώ τα παντελόνια σας ψοφίμια.

από τη σελίδα φβ του ποιητή 

ΕΙΝΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΣΤΟ ΤΡΕΝΟ;

 Ριζοβολιά δεν έχει ο πικρός μας τόπος

Βαστά ένα θραύσμα νεαρού φωτός που κάηκε 

Δυο στήθη τρυγόνας που μάτωσαν 

Τρία μερόνυχτα ρημαγμένης πατρίδας  

Χωρίς ανάσταση 

Κι ένα ακέραιο κορμί  

Να τριγυρνά  να μαζεύει διαμελισμένα λάθη 

Ώρα για θρήνο τώρα 

Μα αν ταξιδεύουν μες στο φως  οι οιμωγές 

Θα εξεγερθεί κι η στάχτη 

Η ποίηση  να αληθέψει επιτέλους 

Γεωργία Δεληγιαννοπούλου - jagogina

6/3/23

Δημήτρη Α. Δημητριάδη, Πανηγυρίζοντας άπτερες νίκες

 

Χαρά Παρθένη

Πανηγυρίζοντας άπτερες νίκες

Πάντα την εύνοιά μου θα την έλκουν αυτοί

που διατηρούν την έντασή τους

μέσα σ’ ανέμους απόκρυφους

μέσα σε κύβους

και φωταγωγούς

ή στο μολύβι

εκείνοι που βρίσκονται πάντοτε και παντού

τυλιγμένοι μ’ επιδέσμους αλλεπάλληλους

ανοίγοντας πανιά στη μέση της ερήμου

με συνεχείς πλεύσεις προς το άγνωστο

μαζί με τις μορφές που δημιουργεί ο καπνός του τσιγάρου τους

στην ατμόσφαιρα του σούρουπου

για να φέρουν στο φως

τη δική τους αστροφώτιστη νύχτα

τα άτομα δηλαδή

που αρκούνται σ’ ένα ζευγάρι μάτια

αιωρούνται

στροβιλίζονται

σκεφτικοί σαν τον υδράργυρο

αποφασιστικοί σαν το χαλάζι

κι όλο πυκνώνουν το χρόνο

σ’ ένα διαρκές ιλιγγιώδες τρεμόσβημα

ανακατεύοντας την τράπουλα

κουνώντας τα ζάρια και ξαναρίχνοντάς τα

ποντάροντας σ’ ό,τι έχουν και δεν έχουν

πανηγυρίζοντας μ’ ενθουσιασμό

άπτερες νίκες.

Γεωργία Δεληγιαννοπούλου, Παρτίδα

 Να σε πεθάνω θάνατε 

Να σε πεθάνω 

μανουσάκια κόβω  να σε εκδικηθώ 

Ποτίζομαι σε  δροσερό  σταμνί για να σε αρμέξω 

Ξεριζώνω παρελθόν ξεχορταριάζω μέλλον 

για τούτη τη στιγμή που τη βασίλισσα μου εσύ προγκάρεις 

Και εγώ 

με τον στρατιώτη μου θυσιασμένο 

σου κλέβω τον αντίλαλο σ’ ένα τραγούδι