Παυλινα Παμπούδη, Μαργαριτα

ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ


Πρασινογάλαζο φουστάνι
Ανέμισε για μια στιγμή στο χρόνο μου
Το δίδυμό του φάντασμα
Της Μαργαρίτας το γαλαζοπράσινο
Χανόταν ήδη στον ορίζοντα

Σε εκτός τόπου διακοπές, ισόβιες
Σε  παιδικότητα απόκρημνη
Στα βράχια τρέχαμε ξυπόλητες

Πάνω μας το διάφραγμα άνοιγε κι έκλεινε
Εντυπωνόταν ανεξίτηλα στη μνήμη
Ύδρα μυριοκέφαλη, ανίκητη

Η Μαργαρίτα όλο γέλια, διαλείψεις
Αντιφάσεις ήλιου – σκοταδιού
Ψέλλιζε έκθαμβη λόγια σαν ξόρκια:
Μαζί με το αντίθετό τους πάντα
Γρήγορα ειπωμένα, σκόρπια

Παίζαμε·  μεσημέρι
Στη θάλασσα ως τα μάτια, η γλαυκώπις
Έγραφε στον αφρό
Λέξη λέξη ξαγκίστρωνε τη σάρκα της
Προσκολλημένη  
Σε κάτι ογκώδες, μαύρο, απ’ το βυθό
Που δεν ερχότανε

Ύστερα, πριν νυχτώσει, έφυγε

Με το φλεγόμενο οξυγόνο
Άλω γύρω της - διαμαρτυρία
Για το άδικο γήρας των κοριτσιών
Το επερχόμενο

Με όλα της τα μ’ αγαπά δε μ’ αγαπά
Λευκά ξανά κι ανέπαφα

Γλίστρησε από άνοιγμα κρυφό στο πλάι
Κάθοδος εις Άδου
Με το κλειστό της βαγονέτο
Ξανά στη μήτρα της μαμάς της

Στη σκοτεινή οικογενειακή
Κρύπτη των συγγραφέων

(Από το ΤΟ ΜΩΒ ΑΛΜΠΟΥΜ /ΟΙ ΦΙΛΕΝΑΔΕΣ)