Το εσωτερικό μου πεύκο, Γεωργία Δεληγιαννοπούλου

Άλλοι έχουν ή αναζητούν το εσωτερικό τους παιδί. Εγώ δεν το αναζήτησα ποτέ. Είχα πάντα το εσωτερικό μου πεύκο. Γεννήθηκα και μεγάλωσα κάτω από τον ίσκιο και το άρωμα πεύκων. Με νανούριζε ο βοριάς τους. Και ζώντας μέσα σε πευκώνα γνώρισα και πολλά παιδιά των μεγάλων πανύψηλων πεύκων μου που φυτρώναν και μεγαλώναν μόνα τους σε πολλά σημεία του κτήματος. Άλλα επιζούσαν, άλλα όχι. 

Ένα από αυτά βρήκε μέρος καλό, απαγκιασμένο κι άρχισε να προκόβει. Μεγάλωνα κι εγώ, μεγάλωνε κι αυτό. Έζησα μαζί του την παιδική και την εφηβική μου ηλικία. Και την εύθραυστη νιότη. Καθώς μεγαλώναμε πήρε μέσα μου αυτή την περίοπτη θέση του εσωτερικού πεύκου, που έλεγα πριν. Άθελα μου, ασυνείδητα,  του είχα υποσχεθεί ότι θα μεγαλώσουμε μαζί κι ότι αυτό το αδέρφι μου θα το προστατέψω.

 Δεν τα κατάφερα όμως. Με πρόλαβε η αντιπαροχή. Το δεντρί μου ποτέ δεν μεγάλωσε. Έμεινε φυτρωμένο και μικρό σε ένα βαθύ πόνο μέσα στην καρδιά μου.

………………….

Πέρασε ο καιρός, άλλαξα ζωή. 

Μια μέρα η φίλη μου, η ακτινοβόλα Ροδακινιά, μου έφερε δώρο σε ένα γλαστράκι μια ρίζα κουκουναριάς. Τότε ζούσα σε πολυκατοικία, στην «αντιπαροχή» του παλιού μου Παραδείσου. Αμέσως όμως αναδύθηκαν εικόνες και αναφορές και βάλθηκα να φροντίζω το δεντρί, ξέροντας πόσο μάταιο είναι να θες να μεγαλώσεις μια κουκουναριά σε γλάστρα. Το δέντρο, παρόλα αυτά, καλά τα πήγε. Στρυμωγμένο στη μεσημβρινή βεράντα μεγάλωνε, αλλά βέβαια και σκέβρωνε και στράβωνε κι έστριβε και προσπαθούσε επί χρόνια να βρει έξοδο στο φως. 

Το φύτεψα τελικά το φθινόπωρο του 2009 στην αυλή του Ιδιόμελου (το Ιδιόμελο είναι μια περιπέτεια της μεσήλικης ζωής μου που έχει αυλή). Εκεί το εσωτερικό μου πεύκο βρήκε τη θέση του: ψηλώνει και χρόνο το χρόνο το βλέπω να αναπτύσσεται και να γίνεται ένα όμορφο νεαρό δέντρο. Και δεν το κρύβω, το καμαρώνω, σαν να είναι το παιδί μου ή σαν να είμαι εγώ η μεγάλη του αδερφή. Φιλτράρει όμορφα το φως τα μεσημέρια, γεμίζει πούσι την αυλή (λατρεμένος μπελάς!), και τα απογεύματα ρίχνει το δροσερό του ίσκιο πάνω μου. Λες και βρήκε το νόημά του να υπάρχει.

Σήμερα που το κοίταξα, ξαφνικά είδα ότι είναι έτοιμο να πετάξει. Ένα ουράνιο πλοίο. Να ταξιδέψουν τα φιντάνια του στον ουρανό, να ταξιδέψουν οι ρίζες του μέσα στη γη. Ενώ ο κόσμος τριγύρω φλέγεται. Και τα δάση του μέλλοντος γίνονται παρανάλωμα. Κι ό,τι δεν κάηκε σήμερα αύριο θα καεί.

Πώς να το παρηγορήσω το μέλλον του πεύκου μου; 

Σε ποια ελπίδα, σε ποια πίστη να προσβλέψω;

Έχω μόνο ένα κενό να στηριχτώ.

ΓΔ

26.7.22